Dag 7 - 9
Door: Suze Billmann
Blijf op de hoogte en volg Suze
12 Mei 2014 | Kenia, Nairobi
Jambo,
Zaterdagochtend de 10e mei lekker wat uitgeslapen en mijn blog van dag 3 - 6 bijgewerkt. Toen ik helemaal bij was, was het inmiddels laat in de ochtend. Na een douche en een brunch samen met Sarah verder geven met data entry. Omdat er eindelijk zon scheen in Nairobiheb ik voorgesteld om lekker buiten in de zon te van werken. Tegen half 4 was het voor Sarah tijd om haar spullen te van pakken, want zij moet weer terug naar haar andere werkgever, een bomenplantage. Hopelijk voor haar hebben ze haar opvolger gevonden, zodat ze die de komende week kan gaan inwerken.
Ik ben die middag nog verder gaan gegaan met archiveren van onderzoeksresultaten en rapporten en heb nog een nieuwe excelsheet gemaakt om een nieuw type rapport in in te voeren. Tja, de leveranciers waar ik namens mijn werkgever mee werk zouden hier goed geld kunnen verdienen met het ontwikkelen van programma's waar de onderzoeksresultaten rechtstreeks in het veld door de onderzoekers in ingevuld kunnen worden, gekoppeld aan GPS (waar ze nu een apart apparaat voor hebben en ze de GPS-coordinaten handmatig moeten overschrijven op een papieren formulier) en waar de resultaten in verwerkt kunnen worden en vervolgens met een druk op de knop rapporten gegenereerd kunnen worden. Hier is nog wel een markt aan te boren. Ideeën genoeg en die verder uitwerking behoeven.
Terwijl ik nog bezig was in de tuin, kwam Elena terug van weggeweest. Zij werd vergezeld door Atif, iemand die de Kenya Wildlife Service helpt met gamecounts ( tellen van wildlife t.b.v. de statistieken) in het Nairobi National Park. Hij is tevens een goede wildlife fotograaf en kwam met Elena mee om haar een basiscursus fotografie te geven. Zij heeft ook een Canon camera en nadat ik me had voorgesteld aan Atif, zei ze dat ik ook mijn camera moest gaan halen om mee te doen met deze minicursus. Ik vond het interresant en was zeer zeker waardevol en e.e.a. geleerd over belichting, ISO en de verschillende programma's die op de camera zitten. Ik ben er niet de hele tijd bij gebleven, want de plicht riep. Ik had de hele ochtend al lekker mijn eigen ding gedaan.
Mary had die middag de accountant op bezoek in verband met de verantwoording en afronding jaarafsluiting over het jaar 2013. Probleem is dat de balans niet sluitend is een dit is nu al de derde accountant die ze inhuurt. De 2 accountants daarvoor waren net afgestudeerd dan wel nog in opleiding en hadden er een grote puinhoop van gemaakt, in toenemende mate. En deze accountantmocht weer orde in de chaos scheppen. Toen deze accountant ging was het nog niet helemaal in orde en Mary was tamelijk gestrest. Tja, goedkoop is durrkoop zeggen ze wel eens en dat was hier ook van toepassing. Onervaren accountants zijn goedkoop, maar het resultaat is er vervolgens ook naar. Ik zou zeggen huur een goede in een zorg dat je je uitgeven volledig kunt verantwoorden.
Sponsoren verwachten dit en kun je hen inzicht geven in alle uitgaven die je hebt gedaan van hun geld en de resultaten die die uitgeven hebben opgeleverd, dan is de kans zeer groot dat ze je project(en) het volgende jaar weer sponsoren.
Na dit voor Mary niet zo prettige resultaat van een middag werken, is ze aan het eten begonnen. Gebakken aardappelen met ui en mexicaanse bonenschotel met gehakt. Lekker piitig en errug lekker. Daarna de film 'the Hungergames' gekeken en toen lekker mijn mandje opgezocht.
Zondagmorgen mijn tas pakken met spullen voor de komende 3 dagen, want vertrek rond de middag met Mary naar het tentenkamp in Salama. Dan lekker douchen, het op de hand wassen van een aantal paar sokken en kletsen met Elena over haar cheetahproject in de Masai Mara. Na het ontbijt bel ik mijn lieve moeder om haar te feliciteren met moederdag en het thuisfront te laten weten dat alles ok is.
Rond 12.00u vertrekken we richting Salama. Doggie Ginger gaat ook met ons mee. In Nairobi, wat een rotstad qua verkeer, stoppen we nog even om inkopen te doen voor de komende week. We parkerenin de parkeergarage, zodat Ginger niet inde warme zon zit. Wij, Mzungo's (witte mensen), worden niet gecontroleerd, maar donkere Afrikanen moeten de kofferbak open maken en hun auto wordt geïnspecteerd voordat ze de parkeergarage in kunnen. Mijn handtas wordt wel gescand als ik het winkelcentrum zelf in wil lopen. Ik loop eerst even naar een zaak waar ze memorycards voor camera's verkopen. Ik heb al bijna 2 kaarten vol (4 GB) en heb nog in het totaal 8 GB, maar ook nog bijna 2 weken te gaan, waaronder 6 dagen safari en gamedrives. En nu dan maar een memorycard van 32 GB gekocht. Dan heb ik wel genoeg voor deze en alle reizen dacht ik zo.
Na alle inkopen gaan te hebben vertrekken er dan echt naar Salama. De rit naar Salama is deze keer een stuk aangenamer dan de vorige keer. We doen nu 2 uur over de rit van 89 km en komen tegen 16.00u aan bij het tentenkamp. Onderweg zien we in de verte, giraffes, wildebeest en hartebeest.
Alle spullen en boodschappen uitladen en bij het inruimen van de ijskast maar besloten om deze eens een broodnodige grondige poetsbeurt te geven. Daarna even een stukje gaan lopen om wat foto's van prachtige bloemen te maken. Het zijn geweldige opnemen al zeg ik het zelf. Ben echt super blij met mijn nieuwe camera. En dan rond half 6 is het tijd om met Mary naar de boomhut te gaan en daar onder genot van een biertje en popcorn te genieten van vogelzang, krekels en roepende uil en de ondergaande zon en ondertussen weer meer te leren over wildlife conservation en de Keniaanse cultuur en politiek. Ginger en Chucho (de buurhond) vergezellen ons en hebben geluk dat er regelmatig pocorn valt.
Rond 19.00u, als het nagenoeg donker is, gaan we naar binnen om het eten voor te breiden:pasta met kip, ui, paprika, knoflook, groene peper, tomaat en wortel. Na het eten en nog een biertje en gezellig kletsen, duik ik om 21.30u mijn tent in en luister een tijdje naar een roepende uil en val niet veel later in slaap. Morgen is het om half 7 opstaan, want om kwart voor 8 moeten we in Salama zijn waar we Pius, medewerker van Mary, ontmoeten.
Na het ontbijt vertrekken we rond half 8 naar Salama. In het dorpje treffen we Pius en kopen we schroeven en pvc-buizen om de nachtlampen en reflecterende hardplastic linten op te bevestigen. De nachtlampen zenden in het donker om de seconde een rood signaal af om roofdieren af te schrikken dat het vee aanvalt in de boma's, danwel wildlife dat de gewassen plundert van de shamba's. De reflecterende hardplastic linten zijn er om het wild overdag af te schrikken. Beiden gaan we om en om op een afstand van10 meter deze ochtend plaatsen bij de boer waar we vorige week de camera's hebben geplaatst.
Onderweg naar deze boer zien we in de verte hartebeest en vlakbij een koribuster. Deze vogel is de grootste vliegende vogel en weegt minimaal 25 kilo. Boeren zijn blij als een koribuster in de buurt is, want deze eet de slangen in de omgeving van de boma op.
Jimmy arriveert vlak na ons bij de manyatta (het huis, boma en shamba samen vormt een manyatta). Ik help Pius met het verwisselen van de memorycards van de geplaatste camera's en Mary en Jimmy bevestigen ondertussen de night lite guards en hardplastic reflecterende linten op de pvc buizen. Ik meet ondertussen de afstand rondom de shamba uit en plaats op een afstand van een meter of 10 om een om een buis met nachtlamp en lint. Pius en Jimmy plaatsen ze vervolgens in de grond. Volgende week zal blijken of het 'nachtverkeer' deze week anders is dan de week ervoor.
Na gedane arbeid worden we uitgenodigd voor een kopje chai(thee). Aangezien haar man even bijzijn vee kijken is, gaat de vrouw des huizes ons voor in gebed, alvorens we de thee nuttigen. Dan komt haar man erbij en heeft een geitje van 3 weken oud op de arm. Voor deze kleine is het grazen de hele dag buiten in de volle zon nog teveel van het goede en dus haalt de boer haar voor een tijdje naar huis. En dus, hoe kan het ook anders, zit ik dat met deze kleine babygeit op de arm chai te drinken in de manyatta van een boer in Kenya. Een heerlijk zen-moment. Ook voor de kleine geit, want die is naar dromenland vertrokken.
Tegen 12.30u is het tijd om weer te vertrekken en nemen we afscheid van de boer en zijn vrouw en rijden terug naar Salama. We stoppen bij een tankstation om te tanken. De pompeigenaar kent Mary en biedt ons genereus een flesje cola van het huis aan.
Mary besluit om in het dorp te lunchen in plaats van terug te rijden naar het tentenkamp. En dus eten we bij de locals: rijst (gekruid op de manier zoals ik de rijst thuis soms ook maak met een specerij dat eruit ziet als een soort houtsnippers, destijds gekocht in India) met rundvlees, bruine bonen en een kom met jus en aardappel. Na de lunch rijden we de binnenlanden in en maken een stop bij een commerciële ranch. Deze wordt gerund door een tweede of derde generatie (blanke) Kenianen, wiens voorouders uit Engeland komen.
Er komen 7 honden op ons afgerend als we het erf oprijden, waaronder de vader en moeder van Ginger en alle honden zijn even vriendelijk. Voor mij het walhalla. De vrouw des huizes is rond de veertig en dierenarts en de man de huizes is boer. Hij heeft behoorlijk veel land, melkkoeien, vleeskoeien, paarden (polo spelen en voor de springsport) en zijn volledig zelfvoorzienend. Verbouwen en oogsten zelf graan en andere gewassen, maken zelf meel, melken zelf hun eigen koeien, kopen en verkopen vee, slachten zelf etc. Hard werken, maar tegelijkertijd ook een vrij en puur leven leven. Leven van en met de natuur en met de zorgen die daarmee gepaard gaan: droogte, ziektes en daardoor verlies van vee, maar ook doordat je fee wordt aangevallen door jagers als de cheetah en het luipaard. Nadat Mary met het stel heeft bijgepraat over de laatste ontwikkelingen, rijen we verder. We zien een groep impala's als we even stoppen om te plassen.
Even verder stoppen we om Lemumba (ik zie mijn vader al grijnzen bij het lezen van deze naam en ja, er zijn mensen die zo heten), ook een veldmedewerker van Mary, op te pikken. En dan rijden we verder naar een dorpje waar we de vrouwengroep zullen ontmoeten aan wie ik de koffer met kinderkleren, speelgoed en schoolspullen zal overhandigen. Mary het ook nog een tas met truien om te geven. Van deze truien maken deze vrouwen tassen om te verkopen. Als we aankomen gaan we naar een grasveld aan de achterkant van een soort bar. Lemumba haalt een stuk of 16 plastic stoelen naar buiten en zet deze in een kring. Er zijn al een aantal vrouwen aanwezig en er komen nog met en met vrouwen binnendruppelen. Ik schud elke vrouw de hand waarna ze op een stoel plaatsnemen. De vrouwen zien er prachtig uit in hun kleurrijke kleding en de meesten zijn oudere vrouwen. We zitten in een kring en de bijeenkomst wordt geopend. Er wordt aan mij uitgelegd wat deze vrouwengroep doet en wat hun doel is. Lemumba zorgt voor de vertaling. Deze 14 vrouwen vertegenwoordigen samen 6 dorpen en zij komen periodiek bij elkaar. Zij sparen geld en doen dat op twee verschillende manieren. Een manier is geld inleggen in een spaarrekening en dit geld gebruiken voor het doen van aankopen ten behoeve van die gemeenschap die op dat moment een dringende behoefte heeft, met onderlinge afstemming. Aangezien niet het hele tegoed gebruikt wordt Daarnaast kent men ook nog 'Round Robin'. Elke vrouw legt bijvoorbeeld 200 Ksh (= ongeveer ⬠1,65) in en elke maand mag een van de vrouwen de volledige inleg van alle vrouwen van die maand opnemen en naar eigen inzicht besteden (schoolgeld voor de kinderen in de eigen gemeenschap, eten, reparatie) en betaalt van dat geld tevens de eigen inleg voor de volgende keer.
Ook proberen de vrouwen als groep de rol van de vrouw te veranderen in de huiselijke kring, alsook in de gemeenschap. Dat een vrouw meer is en kan dan echtgenote, huisvrouw en moeder zijn. Ik heb bewondering voor wat ze doen, want makkelijk is het niet.
Maar veranderingen gaan meestal gepaard met uitdagingen, groeipijnen, tegenslagen en gaat met vallen en opstaan. Maar dat mag nooit een reden zijn om niet je dromen van een beter leven na te jagen. En dat is precies wat deze vrouwen doen en daar bewonder ik ze voor. En zeker hier, in een land dat nog sterk gestoeld is op traditionele levenswijzen en culturele normen en waarden. En last but not least zorgen deze vrouwen ook voor de (wees)kinderen in hun eigen gemeenschap door ze te helpen met kleding, schoeisel, schoolgeld en -materialen, medische zorg als nodig e.d.
En als Mary de tas met truien aan de vrouwen heeft gegeven, mag ik de koffer met daarin alle meegebrachte spullen voor de kinderen, open maken en aan hen aanbieden. Alles wordt er stuk voor stuk uitgehaald en met blijdschap en verwondering bekeken en betast en ze zijn er oprecht blij mee. En ik weet zeker dat deze spullen goed terecht zijn gekomen. Nogmaals dank aan allen die spullen hebben gedoneerd. Het is een hartverwarmende ontmoeting en er wordt het nodige gelachen. Ik heb oprecht lol met deze hartelijke vrouwen. De oranje puntmuts met afbeeldingen van voetballen erop genaaid zorgt voor de nodige hilariteit. Een van de mannen die buiten voor het ontmoetingscentrum staat vindt dit toch wel aanleiding genoeg om zich bij al deze vrouwen te voegen en poseert mét hoed trots voor de fotocamera. Een van de jongere vrouwen spreekt naar Mary en mij in het Swahili haar dank uit namens de vrouwengroep. Lemumba draagt zorg voor de vertaling. Ze zegt ook dat ze voor ons zullen bidden als ze naar de kerkdienst gaan. Het valt me op hoe gelovig de Kenianen zijn en hoe serieus ze hun geloof belijden. Er zijn veel verschillende religies dan wel stromingen binnen één religie, maar allen met een devotie die bij ons al lang tot het verleden behoort. Ik laat de vrouwengroep weten dat de spullen gegeven zijn door diverse mensen en allemaal vanuit het hart.
En dan is het tijd om afscheid te nemen en wordt er nog een groepsfoto gemaakt (en blijkt Lentaam achteraf niet de beste fotograaf te zijn, maar er is een groepsfoto en Mary zal ervoor zorgen dat de vrouwen de foto's die gemaakt zijn tijdens deze bijeenkomst zullen krijgen. Voor ik vertrek schud ik elke vrouw de hand en kus ze op beide wangen ter afscheid.
Hilariteit alom en ze vinden het geweldig. En ik ook. Deze middag was een echt feel good moment en ik geniet op de weg terug naar ons kamp nog volop na. Dit zijn mooie herinneringen om te creëren en ik ben er van overtuigd dat dat ook voor deze vrouwen geldt.
Rond 17.00u zijn we weer terug op het kamp. Mary zet de foto's van haar camera over op de pc, maar zijn allemaal overbelicht. Thuis maar een bewerkingsprogramma erop loslaten. Zij moet ook nog wat andere dingen op de laptop doen voor haar 4 daagse trip naar Mombasa, die zij gaat maken als ik op safari naar Tsavo ben. Tegen de tijd dat zij daar mee klaar is, is het te laat voor een 'sundowner' (bier/wijntje en een borrelhapje) in 11de boomhut, want de zonsondergang is al voorbij. En dus maken we een kampvuur en drinken een wijntje en snacken lekker wat chips en popcorn. Zo zittend bij het kampvuur, staren in de vlammen, een uil horen roepen, luisteren naar de vogels en krekels die hun avondgezang ten gehore brengen, nippend aan een wijntje, terugblikkend op de dag en de voorafgaande dagen en me realiserend waar ik ben, maakt mij tot een gelukkig mens. En dat is het belangrijkste wat er is in het leven: gelukkig en tevreden zijn. En dat is elke dag opnieuw het grootste goed om na te streven, naar jezelf en naar anderen toe.
Om 20.00 warmen we het eten van gisteren op, drinken nog een wijntje, kletsen over wildlife conservation, de verschillende projecten, de problemen die zij op dit moment heeft met haar vaste onderzoeker Cosmos en die haar met een juridische procedure dreigt. Blijkt maar weer hoe belangrijk goede contracten zijn en dat je de wet- en regelgeving kent van het land waar je werkt. Dat voorkomt onaangename verrassingen en eventuele rechtzaken. Om 22.00 is het tijd om mijn tent op te gaan zoeken en te gaan slapen, zodat ik morgen weer fris en fruitig een nieuwe dag tegemoet kan treden.
Kwaheri,
Suus
Zaterdagochtend de 10e mei lekker wat uitgeslapen en mijn blog van dag 3 - 6 bijgewerkt. Toen ik helemaal bij was, was het inmiddels laat in de ochtend. Na een douche en een brunch samen met Sarah verder geven met data entry. Omdat er eindelijk zon scheen in Nairobiheb ik voorgesteld om lekker buiten in de zon te van werken. Tegen half 4 was het voor Sarah tijd om haar spullen te van pakken, want zij moet weer terug naar haar andere werkgever, een bomenplantage. Hopelijk voor haar hebben ze haar opvolger gevonden, zodat ze die de komende week kan gaan inwerken.
Ik ben die middag nog verder gaan gegaan met archiveren van onderzoeksresultaten en rapporten en heb nog een nieuwe excelsheet gemaakt om een nieuw type rapport in in te voeren. Tja, de leveranciers waar ik namens mijn werkgever mee werk zouden hier goed geld kunnen verdienen met het ontwikkelen van programma's waar de onderzoeksresultaten rechtstreeks in het veld door de onderzoekers in ingevuld kunnen worden, gekoppeld aan GPS (waar ze nu een apart apparaat voor hebben en ze de GPS-coordinaten handmatig moeten overschrijven op een papieren formulier) en waar de resultaten in verwerkt kunnen worden en vervolgens met een druk op de knop rapporten gegenereerd kunnen worden. Hier is nog wel een markt aan te boren. Ideeën genoeg en die verder uitwerking behoeven.
Terwijl ik nog bezig was in de tuin, kwam Elena terug van weggeweest. Zij werd vergezeld door Atif, iemand die de Kenya Wildlife Service helpt met gamecounts ( tellen van wildlife t.b.v. de statistieken) in het Nairobi National Park. Hij is tevens een goede wildlife fotograaf en kwam met Elena mee om haar een basiscursus fotografie te geven. Zij heeft ook een Canon camera en nadat ik me had voorgesteld aan Atif, zei ze dat ik ook mijn camera moest gaan halen om mee te doen met deze minicursus. Ik vond het interresant en was zeer zeker waardevol en e.e.a. geleerd over belichting, ISO en de verschillende programma's die op de camera zitten. Ik ben er niet de hele tijd bij gebleven, want de plicht riep. Ik had de hele ochtend al lekker mijn eigen ding gedaan.
Mary had die middag de accountant op bezoek in verband met de verantwoording en afronding jaarafsluiting over het jaar 2013. Probleem is dat de balans niet sluitend is een dit is nu al de derde accountant die ze inhuurt. De 2 accountants daarvoor waren net afgestudeerd dan wel nog in opleiding en hadden er een grote puinhoop van gemaakt, in toenemende mate. En deze accountantmocht weer orde in de chaos scheppen. Toen deze accountant ging was het nog niet helemaal in orde en Mary was tamelijk gestrest. Tja, goedkoop is durrkoop zeggen ze wel eens en dat was hier ook van toepassing. Onervaren accountants zijn goedkoop, maar het resultaat is er vervolgens ook naar. Ik zou zeggen huur een goede in een zorg dat je je uitgeven volledig kunt verantwoorden.
Sponsoren verwachten dit en kun je hen inzicht geven in alle uitgaven die je hebt gedaan van hun geld en de resultaten die die uitgeven hebben opgeleverd, dan is de kans zeer groot dat ze je project(en) het volgende jaar weer sponsoren.
Na dit voor Mary niet zo prettige resultaat van een middag werken, is ze aan het eten begonnen. Gebakken aardappelen met ui en mexicaanse bonenschotel met gehakt. Lekker piitig en errug lekker. Daarna de film 'the Hungergames' gekeken en toen lekker mijn mandje opgezocht.
Zondagmorgen mijn tas pakken met spullen voor de komende 3 dagen, want vertrek rond de middag met Mary naar het tentenkamp in Salama. Dan lekker douchen, het op de hand wassen van een aantal paar sokken en kletsen met Elena over haar cheetahproject in de Masai Mara. Na het ontbijt bel ik mijn lieve moeder om haar te feliciteren met moederdag en het thuisfront te laten weten dat alles ok is.
Rond 12.00u vertrekken we richting Salama. Doggie Ginger gaat ook met ons mee. In Nairobi, wat een rotstad qua verkeer, stoppen we nog even om inkopen te doen voor de komende week. We parkerenin de parkeergarage, zodat Ginger niet inde warme zon zit. Wij, Mzungo's (witte mensen), worden niet gecontroleerd, maar donkere Afrikanen moeten de kofferbak open maken en hun auto wordt geïnspecteerd voordat ze de parkeergarage in kunnen. Mijn handtas wordt wel gescand als ik het winkelcentrum zelf in wil lopen. Ik loop eerst even naar een zaak waar ze memorycards voor camera's verkopen. Ik heb al bijna 2 kaarten vol (4 GB) en heb nog in het totaal 8 GB, maar ook nog bijna 2 weken te gaan, waaronder 6 dagen safari en gamedrives. En nu dan maar een memorycard van 32 GB gekocht. Dan heb ik wel genoeg voor deze en alle reizen dacht ik zo.
Na alle inkopen gaan te hebben vertrekken er dan echt naar Salama. De rit naar Salama is deze keer een stuk aangenamer dan de vorige keer. We doen nu 2 uur over de rit van 89 km en komen tegen 16.00u aan bij het tentenkamp. Onderweg zien we in de verte, giraffes, wildebeest en hartebeest.
Alle spullen en boodschappen uitladen en bij het inruimen van de ijskast maar besloten om deze eens een broodnodige grondige poetsbeurt te geven. Daarna even een stukje gaan lopen om wat foto's van prachtige bloemen te maken. Het zijn geweldige opnemen al zeg ik het zelf. Ben echt super blij met mijn nieuwe camera. En dan rond half 6 is het tijd om met Mary naar de boomhut te gaan en daar onder genot van een biertje en popcorn te genieten van vogelzang, krekels en roepende uil en de ondergaande zon en ondertussen weer meer te leren over wildlife conservation en de Keniaanse cultuur en politiek. Ginger en Chucho (de buurhond) vergezellen ons en hebben geluk dat er regelmatig pocorn valt.
Rond 19.00u, als het nagenoeg donker is, gaan we naar binnen om het eten voor te breiden:pasta met kip, ui, paprika, knoflook, groene peper, tomaat en wortel. Na het eten en nog een biertje en gezellig kletsen, duik ik om 21.30u mijn tent in en luister een tijdje naar een roepende uil en val niet veel later in slaap. Morgen is het om half 7 opstaan, want om kwart voor 8 moeten we in Salama zijn waar we Pius, medewerker van Mary, ontmoeten.
Na het ontbijt vertrekken we rond half 8 naar Salama. In het dorpje treffen we Pius en kopen we schroeven en pvc-buizen om de nachtlampen en reflecterende hardplastic linten op te bevestigen. De nachtlampen zenden in het donker om de seconde een rood signaal af om roofdieren af te schrikken dat het vee aanvalt in de boma's, danwel wildlife dat de gewassen plundert van de shamba's. De reflecterende hardplastic linten zijn er om het wild overdag af te schrikken. Beiden gaan we om en om op een afstand van10 meter deze ochtend plaatsen bij de boer waar we vorige week de camera's hebben geplaatst.
Onderweg naar deze boer zien we in de verte hartebeest en vlakbij een koribuster. Deze vogel is de grootste vliegende vogel en weegt minimaal 25 kilo. Boeren zijn blij als een koribuster in de buurt is, want deze eet de slangen in de omgeving van de boma op.
Jimmy arriveert vlak na ons bij de manyatta (het huis, boma en shamba samen vormt een manyatta). Ik help Pius met het verwisselen van de memorycards van de geplaatste camera's en Mary en Jimmy bevestigen ondertussen de night lite guards en hardplastic reflecterende linten op de pvc buizen. Ik meet ondertussen de afstand rondom de shamba uit en plaats op een afstand van een meter of 10 om een om een buis met nachtlamp en lint. Pius en Jimmy plaatsen ze vervolgens in de grond. Volgende week zal blijken of het 'nachtverkeer' deze week anders is dan de week ervoor.
Na gedane arbeid worden we uitgenodigd voor een kopje chai(thee). Aangezien haar man even bijzijn vee kijken is, gaat de vrouw des huizes ons voor in gebed, alvorens we de thee nuttigen. Dan komt haar man erbij en heeft een geitje van 3 weken oud op de arm. Voor deze kleine is het grazen de hele dag buiten in de volle zon nog teveel van het goede en dus haalt de boer haar voor een tijdje naar huis. En dus, hoe kan het ook anders, zit ik dat met deze kleine babygeit op de arm chai te drinken in de manyatta van een boer in Kenya. Een heerlijk zen-moment. Ook voor de kleine geit, want die is naar dromenland vertrokken.
Tegen 12.30u is het tijd om weer te vertrekken en nemen we afscheid van de boer en zijn vrouw en rijden terug naar Salama. We stoppen bij een tankstation om te tanken. De pompeigenaar kent Mary en biedt ons genereus een flesje cola van het huis aan.
Mary besluit om in het dorp te lunchen in plaats van terug te rijden naar het tentenkamp. En dus eten we bij de locals: rijst (gekruid op de manier zoals ik de rijst thuis soms ook maak met een specerij dat eruit ziet als een soort houtsnippers, destijds gekocht in India) met rundvlees, bruine bonen en een kom met jus en aardappel. Na de lunch rijden we de binnenlanden in en maken een stop bij een commerciële ranch. Deze wordt gerund door een tweede of derde generatie (blanke) Kenianen, wiens voorouders uit Engeland komen.
Er komen 7 honden op ons afgerend als we het erf oprijden, waaronder de vader en moeder van Ginger en alle honden zijn even vriendelijk. Voor mij het walhalla. De vrouw des huizes is rond de veertig en dierenarts en de man de huizes is boer. Hij heeft behoorlijk veel land, melkkoeien, vleeskoeien, paarden (polo spelen en voor de springsport) en zijn volledig zelfvoorzienend. Verbouwen en oogsten zelf graan en andere gewassen, maken zelf meel, melken zelf hun eigen koeien, kopen en verkopen vee, slachten zelf etc. Hard werken, maar tegelijkertijd ook een vrij en puur leven leven. Leven van en met de natuur en met de zorgen die daarmee gepaard gaan: droogte, ziektes en daardoor verlies van vee, maar ook doordat je fee wordt aangevallen door jagers als de cheetah en het luipaard. Nadat Mary met het stel heeft bijgepraat over de laatste ontwikkelingen, rijen we verder. We zien een groep impala's als we even stoppen om te plassen.
Even verder stoppen we om Lemumba (ik zie mijn vader al grijnzen bij het lezen van deze naam en ja, er zijn mensen die zo heten), ook een veldmedewerker van Mary, op te pikken. En dan rijden we verder naar een dorpje waar we de vrouwengroep zullen ontmoeten aan wie ik de koffer met kinderkleren, speelgoed en schoolspullen zal overhandigen. Mary het ook nog een tas met truien om te geven. Van deze truien maken deze vrouwen tassen om te verkopen. Als we aankomen gaan we naar een grasveld aan de achterkant van een soort bar. Lemumba haalt een stuk of 16 plastic stoelen naar buiten en zet deze in een kring. Er zijn al een aantal vrouwen aanwezig en er komen nog met en met vrouwen binnendruppelen. Ik schud elke vrouw de hand waarna ze op een stoel plaatsnemen. De vrouwen zien er prachtig uit in hun kleurrijke kleding en de meesten zijn oudere vrouwen. We zitten in een kring en de bijeenkomst wordt geopend. Er wordt aan mij uitgelegd wat deze vrouwengroep doet en wat hun doel is. Lemumba zorgt voor de vertaling. Deze 14 vrouwen vertegenwoordigen samen 6 dorpen en zij komen periodiek bij elkaar. Zij sparen geld en doen dat op twee verschillende manieren. Een manier is geld inleggen in een spaarrekening en dit geld gebruiken voor het doen van aankopen ten behoeve van die gemeenschap die op dat moment een dringende behoefte heeft, met onderlinge afstemming. Aangezien niet het hele tegoed gebruikt wordt Daarnaast kent men ook nog 'Round Robin'. Elke vrouw legt bijvoorbeeld 200 Ksh (= ongeveer ⬠1,65) in en elke maand mag een van de vrouwen de volledige inleg van alle vrouwen van die maand opnemen en naar eigen inzicht besteden (schoolgeld voor de kinderen in de eigen gemeenschap, eten, reparatie) en betaalt van dat geld tevens de eigen inleg voor de volgende keer.
Ook proberen de vrouwen als groep de rol van de vrouw te veranderen in de huiselijke kring, alsook in de gemeenschap. Dat een vrouw meer is en kan dan echtgenote, huisvrouw en moeder zijn. Ik heb bewondering voor wat ze doen, want makkelijk is het niet.
Maar veranderingen gaan meestal gepaard met uitdagingen, groeipijnen, tegenslagen en gaat met vallen en opstaan. Maar dat mag nooit een reden zijn om niet je dromen van een beter leven na te jagen. En dat is precies wat deze vrouwen doen en daar bewonder ik ze voor. En zeker hier, in een land dat nog sterk gestoeld is op traditionele levenswijzen en culturele normen en waarden. En last but not least zorgen deze vrouwen ook voor de (wees)kinderen in hun eigen gemeenschap door ze te helpen met kleding, schoeisel, schoolgeld en -materialen, medische zorg als nodig e.d.
En als Mary de tas met truien aan de vrouwen heeft gegeven, mag ik de koffer met daarin alle meegebrachte spullen voor de kinderen, open maken en aan hen aanbieden. Alles wordt er stuk voor stuk uitgehaald en met blijdschap en verwondering bekeken en betast en ze zijn er oprecht blij mee. En ik weet zeker dat deze spullen goed terecht zijn gekomen. Nogmaals dank aan allen die spullen hebben gedoneerd. Het is een hartverwarmende ontmoeting en er wordt het nodige gelachen. Ik heb oprecht lol met deze hartelijke vrouwen. De oranje puntmuts met afbeeldingen van voetballen erop genaaid zorgt voor de nodige hilariteit. Een van de mannen die buiten voor het ontmoetingscentrum staat vindt dit toch wel aanleiding genoeg om zich bij al deze vrouwen te voegen en poseert mét hoed trots voor de fotocamera. Een van de jongere vrouwen spreekt naar Mary en mij in het Swahili haar dank uit namens de vrouwengroep. Lemumba draagt zorg voor de vertaling. Ze zegt ook dat ze voor ons zullen bidden als ze naar de kerkdienst gaan. Het valt me op hoe gelovig de Kenianen zijn en hoe serieus ze hun geloof belijden. Er zijn veel verschillende religies dan wel stromingen binnen één religie, maar allen met een devotie die bij ons al lang tot het verleden behoort. Ik laat de vrouwengroep weten dat de spullen gegeven zijn door diverse mensen en allemaal vanuit het hart.
En dan is het tijd om afscheid te nemen en wordt er nog een groepsfoto gemaakt (en blijkt Lentaam achteraf niet de beste fotograaf te zijn, maar er is een groepsfoto en Mary zal ervoor zorgen dat de vrouwen de foto's die gemaakt zijn tijdens deze bijeenkomst zullen krijgen. Voor ik vertrek schud ik elke vrouw de hand en kus ze op beide wangen ter afscheid.
Hilariteit alom en ze vinden het geweldig. En ik ook. Deze middag was een echt feel good moment en ik geniet op de weg terug naar ons kamp nog volop na. Dit zijn mooie herinneringen om te creëren en ik ben er van overtuigd dat dat ook voor deze vrouwen geldt.
Rond 17.00u zijn we weer terug op het kamp. Mary zet de foto's van haar camera over op de pc, maar zijn allemaal overbelicht. Thuis maar een bewerkingsprogramma erop loslaten. Zij moet ook nog wat andere dingen op de laptop doen voor haar 4 daagse trip naar Mombasa, die zij gaat maken als ik op safari naar Tsavo ben. Tegen de tijd dat zij daar mee klaar is, is het te laat voor een 'sundowner' (bier/wijntje en een borrelhapje) in 11de boomhut, want de zonsondergang is al voorbij. En dus maken we een kampvuur en drinken een wijntje en snacken lekker wat chips en popcorn. Zo zittend bij het kampvuur, staren in de vlammen, een uil horen roepen, luisteren naar de vogels en krekels die hun avondgezang ten gehore brengen, nippend aan een wijntje, terugblikkend op de dag en de voorafgaande dagen en me realiserend waar ik ben, maakt mij tot een gelukkig mens. En dat is het belangrijkste wat er is in het leven: gelukkig en tevreden zijn. En dat is elke dag opnieuw het grootste goed om na te streven, naar jezelf en naar anderen toe.
Om 20.00 warmen we het eten van gisteren op, drinken nog een wijntje, kletsen over wildlife conservation, de verschillende projecten, de problemen die zij op dit moment heeft met haar vaste onderzoeker Cosmos en die haar met een juridische procedure dreigt. Blijkt maar weer hoe belangrijk goede contracten zijn en dat je de wet- en regelgeving kent van het land waar je werkt. Dat voorkomt onaangename verrassingen en eventuele rechtzaken. Om 22.00 is het tijd om mijn tent op te gaan zoeken en te gaan slapen, zodat ik morgen weer fris en fruitig een nieuwe dag tegemoet kan treden.
Kwaheri,
Suus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
