Dag 10
Door: Suze Billmann
Blijf op de hoogte en volg Suze
13 Mei 2014 | Kenia, Samburu
Jambo,
Het is dinsdagochtend en ik word wakker van de zon die door het gaas van mijn tent op mijn gezicht schijnt en het roepen van de vlakbij aanwezige uil. Het is 07.00u. Ik sta op en loop met mijn toilettas naar de watertank. Er is hier geen douche, dus wassen op de ouderwetse manier. Ook mijn haren even leuke wassen onder het tapkraantje van de watertank en ben gelijk goed wakker, want op dit tijdstip van de dag is het water koud.
Dan neem ik de afwas voor mijn rekening, terwijl Mary de voorbereidingen voor het ontbijt treft. Afwassen gaat hier uiteraard ook met de hand, maar dan ook nog eens met koud water. Er zijn twee waterteilen : een waarin je de vuile vaat schoonmaakt en de ander om de gespoelde vaat nog een keer door schoon water te halen. De vaat schoonmaken doe je met een schuursponsje en ontsmettingszeep, die wel naar citroen ruikt, dat dan weer wel. Aan afdrogen doet men hier niet, men laat de gestoeld vaat gewoon opdrogen, dat scheelt weer in de tijd. Dit soort werkzaamheden maken dat ik het hebben van een afwasmachine weer als een luxe artikel beschouw. Het hebben ervan wordt al heel gauw als normaal beschouwd, ook door mij. En dat terwijl het dat helemaal niet is. Er zijn nog altijd veel meer mensen op deze wereld die deze luxe niet kennen en ook nooit zullen kennen, dan mensen voor wie deze luxe een vanzelfsprekendheid is. Dan nog gauw het beddegoed van het bed in mijn tent afhalen en mijn spullen pakken en dan lekker ontbijten.
Dan komen Jimmy en Pius voor de twee wekelijkse stafvergadering. Mary begint samen met hen met het bekijken van de foto's van de camera's die we vorige week bij de boer in Salama geplaatst hebben. Er is niet zo heel veel activiteit op te zien. Lemumba komt niet opdagen en aangezien dit de derde keer is sinds hij voor Mary werkt (nu 6 jaar), zal hij nu een officiële schriftelijke waarschuwing krijgen, met daarin melding van het feit dat bij de eerstvolgende keer dat hij zonder afmelding niet komt, Mary hem zal ontslaan.
Ondertussen neem ik de afwas van het ontbijt voor mijn rekening en ruim de keuken verder op. Als Mary met Pius en Jimmy aan de keukentafel gaat zitten, schuif ik erbij aan. De conflicten tussen boeren en herders enerzijds en wildlife anderzijds die zich in de afgelopen twee weken hebben voorgaan in ieders werkgebied, worden besproken, welke en hoeveel dode dieren zijn aangetroffen (door stropen of door verkeer) en per gebied het aantal dieren dat is gezien, dan wel waar sporen en/of de uitwerpselen van zijn gevonden. En dan verschijnen er in de deuropening opende een stuk of 5 puppies en de twee moeders en nog een derde zwangere hond, allemaal van de hoger gelegen boerderij. En dus laat ik de vergadering voor wat ie is en ga buiten met de puppies spelen. Ze zijn het niet gewend om geknuffeld te worden, want honden zijn hier over het algemeen geen gezelschapsdieren, maar om huis, erf en vee te bewaken en te verdedigen. De puppies zitten onder de grasbolletjes. Die hechtenen zich aan je kleren, sokken en dus ook aan een dierenvacht als je door de grasvelden hier loopt. Ze prikken ook nog eens en zijn er lastig weer vanaf te krijgen. En dus neem ik de puppies met een ijzeren vachtborstel onderhanden en zien ze er al gauw weer als nieuw uit. Een pup blijft bij mij als de rest van de bende weer allemaal terug gaan naar het eigen erf rn dribbelt vrolijk achter me aan, waar ik ook ga. Na een tijdje breng ik hem terug naar zijn hondenfamilie, want meenemen kan ik hem toch niet. Jammer genoeg.
Dan schuif ik nog even bij de vergadering aan en dan is het ondertussen alweer lunchtijd. Tijdens de lunch krijgt Jimmy bericht dat er twee cheetahs zijn gesignaleerd die geprobeerd hebben de geiten van een boer aan te vallen en dat de boer in kwestie kwaad is en anderen uit de gemeenschap het opgetrommeld en ze nu jacht aan het maken zijn op de cheetahs. Jimny en Pius zullen erheen gaan en proberen de gemoederen tot bedaren te brengen. En op een later moment als iedereen weer rustig is,de boer proberen uit te leggen dat een cheetah net als wij mensen dat hebben, honger heeft. En als een cheetah een geit apleen ziet, dan zal ie zijn etrn pakken. En dus zal de boer zijn geiten altijd goed bij elkaar moeten houden als ie zeop de vlaktes laat grazen. En 's avonds en 's nachts ervoor zorgen dat het vee veilig op stal staat en zorgen voor een goedec afscherming in welke vorm dan ook. De cheetah, luipaard en leeuw zijn er nu eenmaal en bewonen dit land/ continent al eeuwen. Hun leefgebied is alleen in de loop der jaren veel kleiner geworden Door de mens, nog maar niet te spreken van alle andere uitdagingen waar het wildleven mee te maken krijgt. En je kunt als boer of herder niet klagen dat het wildlife je gewassen opeet, dan wel je vee doodt, als je zelf geen afdoende passende maatregelen hebt getroffen om dit te voorkomen. En dan kun je dus ook niet op een vergoeding rekenen van de overheid. Toen ik vroeg waarom Mary zelf niet naar deze gemeenschap toegaat waar dit conflict nu aan de orde is, was haar antwoord: omdat ze me dan waarschijnlijk vermoorden. Ok, dat is duidelijke taal. Dit is niet het moment voor een mzungu om naar een kwade lokale gemeenschap te gaan. Ze zegt dat ze haar zien als de cheetahvrouw, degene die de cheetah hier gebracht heeft.Yeah right. Er is dus nog wel een wereld te winnen voor wat betreft bewustwording op dit gebied.
Als Piys en Jimmy op weg zijn naar het conflict, ruimen Mary en ik de ijskast leeg en leggen alles in de koelboxen, veeg ik de hut schoon, terwijl Mary de auto pakt. En dan gaan we op weg naar de school, waar in juni het water- en tuinproject start en ik de meegebrachte zaden van verschillende groenten ga afgeven. We ontmoeten de hoofdleraar, die vanuit de school het project zal begeleiden, samen met iemand die vanuit de VS hierheen komt. Het is niet de meest enthousiaste man, maar dat mag de pret niet drukken. Volgens Mary dit doordat de school alleen nog maar oog heeft voor het uitgeroepen willen worden tot beste middelbare school in de regio. Dit heeft financiële voordelen en niets zo belangrijk als geld. Alleen de prestaties van de kinderen tellen dus nog. Hiertoe hebben de leraren, maar nog belangrijker de kinderen, niet veel plezier meer in lesgeven en leren. De kennis wordt erin gestampt en het plezier is ver te zoeken. Een spijtige tendens. Nadat ik de verschillende zaden heb overhandigd, worden we meegenomen naar de kamer van de directeur en aan hem voorgesteld. Na het uitwisselen van de nodige beleefdheden, gaan we nog naar de lerarenkamer en ook daar schud ik elke leraar de hang en stel me voor. En dan is het 16.00u en tijd voor Mary en mij om weer richting Nairobi te vertrekken.
Rond 18.30u komen we thuis aan. Wat is het verkeer hier toch doffe ellende in de stad. Over de laatste 10 km, doe je hier makkelijk een uur. Mary besteld ern pizza voor ons en ik ga naar de kamer van Elena om bij te kletsen. Dit is de laatste avond dat ik haar zie, want Mary en ik vertrekken morgenochtend naar Samburu tot straat en Elena vertrekt donderdag weer terug naar haar cheetahproject in de Masai Mara. Ik vind haar een geweldig leuke en enthousiaste Russische vrouw en heb wel een klik met haar. Haar eenvs opzoeken in de Masai Mara en een week of 2 meedraaien met haar project is wel het overwegen waard en ook altijd leuk om iemand te kennen die op vijf minuten lopen van het Rode Plein in Moskou woont. Als de pizza wordt bezorgd en ik met Mary film ga kijken, neem ik afscheid van Elena. Zij gaat verder met schilderen van wilde dieren op de houten schalen. Ik heb haar gevraagd om voor mij of een houten schaal te schilderen met daarin de afbeeldingen van mijn 3 katten, dan wel om dit te doen op canvas. Er is toch niks leukers dan een kunstwerk te hebben van iemand die je persoonlijk kent een die ook nog eens de Russische autoriteit is op het gebied van cheetahs, wetenschappelijk onderzoeker is en in de Keniaanse Masai Mara werkt en leeft. Ik zal foto's uitzoeken en haar deze e-mailen en ze kan het werk opsturen per post. En op deze manier kan ik een kleine financiële bijdrage leveren aan haar project. Alle geld dat zij met schilderen verdient vloeit 100% terug in haar project en verdermoet zehet hebbenvan sponsoren ( dierentuinrn, mbedrijven en particulieren). Ik heb haar veel succes gewenst met het mooie en voor het ecosysteem van onze aarde belangrijke werk dat ze doet en haar gezegd dat ik haar bewonder om haar passie en gedrevenheid. Wetende wat ze allemaal over heeft en wat ze allemaal moet laten voor dat wat haar levenswerk is. Mary vertelde me later dat ze ontroerd en geëmotioneerd was door het afscheid. Altijd mooi om mensen te raken en door mensen geraakt te worden (in de positieve zin des woords).
Na de film mijn spullen pakken voor de komende 3 nachten kamperen in het natuurbeheer gebied Meibae in hetSamburu-gebied en dan naar bed, want morgen is het om 5.00u opstaan en om 06.30u vertrekken voor de rit van 400km, die minstens 8 uur zal duren.
Kwaheri,
Suus
Het is dinsdagochtend en ik word wakker van de zon die door het gaas van mijn tent op mijn gezicht schijnt en het roepen van de vlakbij aanwezige uil. Het is 07.00u. Ik sta op en loop met mijn toilettas naar de watertank. Er is hier geen douche, dus wassen op de ouderwetse manier. Ook mijn haren even leuke wassen onder het tapkraantje van de watertank en ben gelijk goed wakker, want op dit tijdstip van de dag is het water koud.
Dan neem ik de afwas voor mijn rekening, terwijl Mary de voorbereidingen voor het ontbijt treft. Afwassen gaat hier uiteraard ook met de hand, maar dan ook nog eens met koud water. Er zijn twee waterteilen : een waarin je de vuile vaat schoonmaakt en de ander om de gespoelde vaat nog een keer door schoon water te halen. De vaat schoonmaken doe je met een schuursponsje en ontsmettingszeep, die wel naar citroen ruikt, dat dan weer wel. Aan afdrogen doet men hier niet, men laat de gestoeld vaat gewoon opdrogen, dat scheelt weer in de tijd. Dit soort werkzaamheden maken dat ik het hebben van een afwasmachine weer als een luxe artikel beschouw. Het hebben ervan wordt al heel gauw als normaal beschouwd, ook door mij. En dat terwijl het dat helemaal niet is. Er zijn nog altijd veel meer mensen op deze wereld die deze luxe niet kennen en ook nooit zullen kennen, dan mensen voor wie deze luxe een vanzelfsprekendheid is. Dan nog gauw het beddegoed van het bed in mijn tent afhalen en mijn spullen pakken en dan lekker ontbijten.
Dan komen Jimmy en Pius voor de twee wekelijkse stafvergadering. Mary begint samen met hen met het bekijken van de foto's van de camera's die we vorige week bij de boer in Salama geplaatst hebben. Er is niet zo heel veel activiteit op te zien. Lemumba komt niet opdagen en aangezien dit de derde keer is sinds hij voor Mary werkt (nu 6 jaar), zal hij nu een officiële schriftelijke waarschuwing krijgen, met daarin melding van het feit dat bij de eerstvolgende keer dat hij zonder afmelding niet komt, Mary hem zal ontslaan.
Ondertussen neem ik de afwas van het ontbijt voor mijn rekening en ruim de keuken verder op. Als Mary met Pius en Jimmy aan de keukentafel gaat zitten, schuif ik erbij aan. De conflicten tussen boeren en herders enerzijds en wildlife anderzijds die zich in de afgelopen twee weken hebben voorgaan in ieders werkgebied, worden besproken, welke en hoeveel dode dieren zijn aangetroffen (door stropen of door verkeer) en per gebied het aantal dieren dat is gezien, dan wel waar sporen en/of de uitwerpselen van zijn gevonden. En dan verschijnen er in de deuropening opende een stuk of 5 puppies en de twee moeders en nog een derde zwangere hond, allemaal van de hoger gelegen boerderij. En dus laat ik de vergadering voor wat ie is en ga buiten met de puppies spelen. Ze zijn het niet gewend om geknuffeld te worden, want honden zijn hier over het algemeen geen gezelschapsdieren, maar om huis, erf en vee te bewaken en te verdedigen. De puppies zitten onder de grasbolletjes. Die hechtenen zich aan je kleren, sokken en dus ook aan een dierenvacht als je door de grasvelden hier loopt. Ze prikken ook nog eens en zijn er lastig weer vanaf te krijgen. En dus neem ik de puppies met een ijzeren vachtborstel onderhanden en zien ze er al gauw weer als nieuw uit. Een pup blijft bij mij als de rest van de bende weer allemaal terug gaan naar het eigen erf rn dribbelt vrolijk achter me aan, waar ik ook ga. Na een tijdje breng ik hem terug naar zijn hondenfamilie, want meenemen kan ik hem toch niet. Jammer genoeg.
Dan schuif ik nog even bij de vergadering aan en dan is het ondertussen alweer lunchtijd. Tijdens de lunch krijgt Jimmy bericht dat er twee cheetahs zijn gesignaleerd die geprobeerd hebben de geiten van een boer aan te vallen en dat de boer in kwestie kwaad is en anderen uit de gemeenschap het opgetrommeld en ze nu jacht aan het maken zijn op de cheetahs. Jimny en Pius zullen erheen gaan en proberen de gemoederen tot bedaren te brengen. En op een later moment als iedereen weer rustig is,de boer proberen uit te leggen dat een cheetah net als wij mensen dat hebben, honger heeft. En als een cheetah een geit apleen ziet, dan zal ie zijn etrn pakken. En dus zal de boer zijn geiten altijd goed bij elkaar moeten houden als ie zeop de vlaktes laat grazen. En 's avonds en 's nachts ervoor zorgen dat het vee veilig op stal staat en zorgen voor een goedec afscherming in welke vorm dan ook. De cheetah, luipaard en leeuw zijn er nu eenmaal en bewonen dit land/ continent al eeuwen. Hun leefgebied is alleen in de loop der jaren veel kleiner geworden Door de mens, nog maar niet te spreken van alle andere uitdagingen waar het wildleven mee te maken krijgt. En je kunt als boer of herder niet klagen dat het wildlife je gewassen opeet, dan wel je vee doodt, als je zelf geen afdoende passende maatregelen hebt getroffen om dit te voorkomen. En dan kun je dus ook niet op een vergoeding rekenen van de overheid. Toen ik vroeg waarom Mary zelf niet naar deze gemeenschap toegaat waar dit conflict nu aan de orde is, was haar antwoord: omdat ze me dan waarschijnlijk vermoorden. Ok, dat is duidelijke taal. Dit is niet het moment voor een mzungu om naar een kwade lokale gemeenschap te gaan. Ze zegt dat ze haar zien als de cheetahvrouw, degene die de cheetah hier gebracht heeft.Yeah right. Er is dus nog wel een wereld te winnen voor wat betreft bewustwording op dit gebied.
Als Piys en Jimmy op weg zijn naar het conflict, ruimen Mary en ik de ijskast leeg en leggen alles in de koelboxen, veeg ik de hut schoon, terwijl Mary de auto pakt. En dan gaan we op weg naar de school, waar in juni het water- en tuinproject start en ik de meegebrachte zaden van verschillende groenten ga afgeven. We ontmoeten de hoofdleraar, die vanuit de school het project zal begeleiden, samen met iemand die vanuit de VS hierheen komt. Het is niet de meest enthousiaste man, maar dat mag de pret niet drukken. Volgens Mary dit doordat de school alleen nog maar oog heeft voor het uitgeroepen willen worden tot beste middelbare school in de regio. Dit heeft financiële voordelen en niets zo belangrijk als geld. Alleen de prestaties van de kinderen tellen dus nog. Hiertoe hebben de leraren, maar nog belangrijker de kinderen, niet veel plezier meer in lesgeven en leren. De kennis wordt erin gestampt en het plezier is ver te zoeken. Een spijtige tendens. Nadat ik de verschillende zaden heb overhandigd, worden we meegenomen naar de kamer van de directeur en aan hem voorgesteld. Na het uitwisselen van de nodige beleefdheden, gaan we nog naar de lerarenkamer en ook daar schud ik elke leraar de hang en stel me voor. En dan is het 16.00u en tijd voor Mary en mij om weer richting Nairobi te vertrekken.
Rond 18.30u komen we thuis aan. Wat is het verkeer hier toch doffe ellende in de stad. Over de laatste 10 km, doe je hier makkelijk een uur. Mary besteld ern pizza voor ons en ik ga naar de kamer van Elena om bij te kletsen. Dit is de laatste avond dat ik haar zie, want Mary en ik vertrekken morgenochtend naar Samburu tot straat en Elena vertrekt donderdag weer terug naar haar cheetahproject in de Masai Mara. Ik vind haar een geweldig leuke en enthousiaste Russische vrouw en heb wel een klik met haar. Haar eenvs opzoeken in de Masai Mara en een week of 2 meedraaien met haar project is wel het overwegen waard en ook altijd leuk om iemand te kennen die op vijf minuten lopen van het Rode Plein in Moskou woont. Als de pizza wordt bezorgd en ik met Mary film ga kijken, neem ik afscheid van Elena. Zij gaat verder met schilderen van wilde dieren op de houten schalen. Ik heb haar gevraagd om voor mij of een houten schaal te schilderen met daarin de afbeeldingen van mijn 3 katten, dan wel om dit te doen op canvas. Er is toch niks leukers dan een kunstwerk te hebben van iemand die je persoonlijk kent een die ook nog eens de Russische autoriteit is op het gebied van cheetahs, wetenschappelijk onderzoeker is en in de Keniaanse Masai Mara werkt en leeft. Ik zal foto's uitzoeken en haar deze e-mailen en ze kan het werk opsturen per post. En op deze manier kan ik een kleine financiële bijdrage leveren aan haar project. Alle geld dat zij met schilderen verdient vloeit 100% terug in haar project en verdermoet zehet hebbenvan sponsoren ( dierentuinrn, mbedrijven en particulieren). Ik heb haar veel succes gewenst met het mooie en voor het ecosysteem van onze aarde belangrijke werk dat ze doet en haar gezegd dat ik haar bewonder om haar passie en gedrevenheid. Wetende wat ze allemaal over heeft en wat ze allemaal moet laten voor dat wat haar levenswerk is. Mary vertelde me later dat ze ontroerd en geëmotioneerd was door het afscheid. Altijd mooi om mensen te raken en door mensen geraakt te worden (in de positieve zin des woords).
Na de film mijn spullen pakken voor de komende 3 nachten kamperen in het natuurbeheer gebied Meibae in hetSamburu-gebied en dan naar bed, want morgen is het om 5.00u opstaan en om 06.30u vertrekken voor de rit van 400km, die minstens 8 uur zal duren.
Kwaheri,
Suus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
