Dag 12

Jambo,

Om 06.00u wakker, redelijk goed geslapen, maar toch regelmatig wakker geworden van allerlei dierengeluiden, de genet die bij ons tentenkamp vannacht langs kwam om de vuile vaat te inspecteren, het typische fluitachtige geluid van de dikdik, de wind die aan je tent trekt, maar het zou ook zomaar iets anders kunnen zijn. Ben toch wel heel blij met die plaszakken, zodat ik 's nachts mijn tent niet uithoef.
En nu wakker en dus slaapzak uit, aankleden, vochtige doekjes over het gezicht (zijn voor kamperen toch een geweldige uitkomst), naar het toilet dat een meter of 20 verderop staat, tanden poetsen met behulp van een fles water en tadada: klaar voor een nieuwe dag in de Afrikaanse bush. Lentaam komt ook een begint meteen aan de afwas van gisterenavond. Hij slaapt bovenop de rots aan de andere kant, de kant waar de zon op komt. Soms slaapt hij gewoon buiten en soms in een tent. Ik dek de tafel en Mary zet thee en bakt eieren en Lentaam s chuift ook aan voor het ontbijt.

Meteen na het ontbijt ga ik met Lentaam op pad en beginnen we aan onze voetpatrouille. We gaan aan de kant waar de zon opkomt de rotsen omlaag en dan beginnen we te lopen richting de rivier. Het is toch een totale andere gewaarwording om in de bush te lopen, dan dat je er per jeep of truck doorheen rihdt.mIk ben uiterst alert en ook wel enigszins gespannen. En dat is goed want daardoor ben je ook een stuk waakzamer. En het voelt goed om een echte Samburu man, die alle geluiden van de bush en zijn bewoners kent, de sporen leest en de geur en het geluid van dreiging al ruim voordat ik maar in de gaten zou hebben dat er een wild beest of een hele kudde in de buurt is, heeft opgepikt, maar nog belangrijker weet hoe te handelen als er bijvoorbeeld opeens een kudde wilde olifanten vlakbij staat. Olifanten zijn prachtige dieren en over het algemeen ook vriendelijk, maar kunnen ook zeer gevaarlijk zijn, zeker als ze een jong kalf bij zich hebben. En ze kunnen zich uitzonderlijk snel verplaatsen, en over hun kracht hoef ik niets te zeggen. Dat kan iedereen zich wel indenken.

We komen tijdens onze patrouille veel dikdiks tegen. Dit is de kleinste onder de antilopen. Deze leven altijd met zijn tweetjes. En als een van beide door een roofdier wordt gepakt, dan zal dan ander ook binnen een paar dagen sterven van verdriet. Alle wild dat we zien, de eventuele uitwerpselen en sporen, moet Lentaam op een formulier vermelden, alsmede de GPS-coördinaten. Ook zien we diverse roodgebekte hornbills. Een mooie vogel. Het is vroeg, maar het is al aardig warm aan het worden. Na bijna anderhalf uur lopen komen we bij de rivier. Een idyllische plek en vraag Lentaam om een paar foto’s van mij te maken. Hij neemt dit heel serieus en maakt er gelijk een hele reportage van. Ik geloof dat ie wel 50 foto’s gemaakt heeft. Voordeel is dat er dan altijd wel een paar hele leuke foto’s tussen zitten. We gaan aan de oever zitten en praten over zijn land, zijn cultuur, zijn werk voor ACK en de verschillen tussen onze werelden. Ondertussen kijken of er wild naar de rivier komt om te drinken. Maar het blijft rustig. Wel komt de jeep met de rangers om water uit de rivier te halen en om de jeep te wassen. Na 3 kwartier beginnen we weer aan de terugweg, terug naar ons kamp bovenop de heuvel. En ook nu zien we weer diverse dikdiks. En dan opeens komt van achter de rotsen een hyena gelopen, een gestreepte hyena. Deze zijn minder voorkomend dan de gestippelde hyena. En blijft stokstijf op het pad staan als ie ons ziet. Op nog geen 20 meter afstand. OMG. Ik sta aan de grond genageld en kijk gebiologeerd naar dit beest, want het is toch wel een groot en indrukwekkend dier, om maar te zwijgen over het feit dat het ook een gevaarlijk roofdier is. Lentaam zegt zachtjes tegen me, maak een foto. Maar als ik mijn camera wil pakken aanzetten, dan maakt de hyena zich uit de voeten. Jammer, maar dat beeld staat in het ieder geval onuitwisbaar op mijn netvlies gebrand. We lopen terug naar het kamp en we praten Mary bij over onze ervaringen tijdens de patrouille. Het is ondertussen bijna half 12 en bijna tijd om aan de lunch voorbereiding te gaan beginnen.

Maar eerst wil Mary met mij praten. Zij heeft een uitgebreid gesprek gehad met de manager van de rangers. Gisteren is op de heenweg op Wambu-road (onverharde weg dwars door de bush richting Maralal, daar waar we vorig jaar pech gehad hebben en de rangers bij ons hadden voor onze veiligheid) 1 uur nadat wij op deze nogal eenzame bushroad hebben gereden, 2 auto's en 1 truck met veel mensen in de laadbak overvallen door schurken en de chauffeurs alle drie doodgeschoten en diverse passagiers gewond geraakt. Dit als vergeldingactie. Vorige werk ia een ranger doodgeschoten en de vermoedelijke dader opgepakt. Deze heeft 24 medeschurken erbij gelapt en deze zullen de komende tijd gearresteerd worden. De slachtoffers waren nu lokale mensen, maar gedreigd is om nu slachtoffers te gaan maken onder wildlifebeheerders en -onderzoekers, waaronder Mary dus valt. Na mijn patrouille in de bush met Lentaam werd mij door Mary de keuze gelaten om de volgende ochtend terug te gaan als de manager van de rangers ook vertrok voor een vergadering samen met wat rangers en we in konvooi kunnen rijden of gewoon blijven tot zaterdagochtend zoals gepland. Ik kan je zeggen dat deze boodschap toch wel even schrikken was. Ik heb gezegd laten we eerst lunchen en dan kan ik alle informatie even laten bezinken en dat ik dan zal zeggen wat we zullen doen. Aangezien we op het hoofdkwartier zaten van de rangers en er zeker 6 met AK47's gewapende rangers permanent aanwezig zijn, was het kamp veilig. De weg terug nemen we een andere route nml. door Samburu NP wat ook veilig is en daarom heb ik gezegd we blijven volgens plan. Ik wilde avontuur, nou ik word op mijn wenken bediend.
Na de lunch gaat Mary met Lentaam aan het werk om de ontwikkelingen van de afgelopen 2 weken te bespreken en ga ik lekker wat bloggen. Ik krijg bezoek van een eekhoorn en vlakbij in de bush zitten de twee (huis)dikdiks. Ik vind het geweldig al deze dieren om me heen.

Laat op de middag als het begint te schemeren rijden we naar de manyatta waar de camera’s zijn geplaatst en de nachtlampen. Een ranger rijdt met ons mee. Deze nachtlampen zijn andere dan in Salama. Het zijn witte en flikkeren willekeurig om de paar seconden. Ook deze lampen blijken effectief te zijn, want er zijn geen roofdieren meer in de manyatta geweest om het vee aan te vallen. Als we aankomen bij de manyatta komen een stuk of 5 kinderen naar ons toe en begroet ze allemaal door ze een hand te geven. Ze vinden het maar wat spannend om een vreemde mzungu te zien. Dan komt het hoofd van deze manyatta naar ons toe en ook hem geef ik een hand .Mary praat met hem over de ontwikkelingen in de afgelopen twee weken. Vervolgens lopen we met zijn allen, met de kinderen achter ons aan rondom de manyatta om de memorycards van de camera’s te vervangen. Ik pak twee kinderen aan de hand en ik geniet. Als we de ronde gedaan hebben en Mary, Lentaam en de ranger nog aan het praten zijn met het stamhoofd, heb ik lol met de kids. Masai staan erom bekend dat ze enorm hoog kunnen springen en als ik omhoog spring, hebben de kinderen de grootste lol en doen mee. En dus sta ik daar met 5 kinderen in het donker te springen en ik heb evenveel lol als zij hebben. Ook een van de moeders komt erbij en ook zij vind het maar wat grappig. Zij heeft een kleintje op de arm en ook hij is door mij gefacineerd en kijkt me gebiologeerd aan, steekt zijn armpjes naar me uit en ik knuffel hem. Het is ondertussen helemaal donker en tijd om terug te gaan naar ons kamp.

We bereiden het eten voor en genieten van een lekkere maaltijd. Ook de moeder van de Genet komt een kijkje nemen, maar is een stuk schuwer dan haar dochter. Na het eten klets ik nog met Mary, onder andere over de nieuw te ontwikkelen website en hoe te werk te gaan om deze te ontwerpen. Zij zal mij wat voorbeeldsites aanleveren en op basis daarvan zal ik een ontwerp maken en haar mailen. En zo zullen we tot een definitief ontwerp komen dat Mediamens zal gaan ontwikkelen.

En dan is het tijd om mijn tent in te duiken en te gaan slapen. Het was een enerverende dag. Morgenvroeg is het weer vroeg dat, want na het ontbijt maken we een rit van een uur door de bush om een andere Manyatta te gaan bezoeken waar camera’s en lampen zijn geplaatst.

Kwaheri,
Suus