Dag 16
Door: Suze Billmann
Blijf op de hoogte en volg Suze
19 Mei 2014 | Kenia, Tsavo
Jambo,
En dan is vandaag de dag aangebroken van mijn 4 daagse safari in Tsavo East. Belangrijkste reden voor mij om naar dit park te gaan is het ontmoeten van mijn adoptie olifant Tassia. Hij is nu ruim anderhalf jaar mijn adoptant, samen met Barsilinga. Suswa heb ik pas sinds een maand of 3 geaopteerd. Vorig jaar ben ik niet in de gelegenheid geweest om hem met eigen ogen te zien. Barsilinga wel. Door contact te zoeken met de riesorganisatie waar ik vorig jaar mee naar Kenia en Tanzania ben gegaan heb ik het voor elkaar gekregen om onze avontuurlijke rondreis te laten beginnen met een bezoek aan the David Sheldrick Wildlife Trust in Nairobi. En omdat alle medereizigers dit idee omarmden, warewn er geen extra kosten mee gemoeid, maar nam de reisorganisatie de kosten voor haar rekening. Hieraan terug denkend komt het gezegde ‘Wie goed doet, goed ontmoet’ in gedachten naar boven. En dat is een gezegde waarin ik graag mag geloven. En daar heb ik toen met eigen ogen kunnen zien hoe het Barsilinga is gesteld. En morgen is daar dan eindelijk de ontmoeting met Tassia, het inmiddels 5 jaar oude bulletje. Maar voordat het zover is, is er eerst nog een lange reis voor de boeg.
Tsavo East ligt op ruim 350 km afstand ten zuid-oosten van Nairobi. Ik ga op pad met Salim en Deepak. Zij zijn mijn chauffeurs en begeleiders. Volgens Mary is de reden dat Salim zijn vriend Deepak meeneemt, dat de vrouw van Salim niet wil dat hij 4 dagen alleen op pad gaat met een Westerse vrouw. Wie zal het zeggen. Salim is van vaders kant van Jemense afkomst. En Deepak is 2e generatie Indiaase afkomst.
Om kwart over 5r opgestaan, Mashariki ligt nog lekker te slapen op mijn bed. Ik kleed me aan en breng mijn bagage voor de komende dagen naar de deur die op de veranda uitkomt. Dan is het thee zetten en een boterham maken en de flessen water en pakjes vruchtensap uit de ijskast pakken. Salim en Deepak arriveren bijna een half uur later dan afgesproken als gevolg van verkeersopstoppingen. Mary is om iets voor half 7 ook opgestaan om mij uit te zwaaien en afscheid te nemen. Zij vertrekt as. woensdag voor een aantal dagen vakantie naar Mombasa en haar zal ik dus voor mijn vertrek naar huis niet meer zien. Na kennis gemaakt te hebben met Salim en mijn spullen in de auto gedaan te hebben, neem ik afscheid van Mary, bedank haar voor de fantastische afgelopen 2 weken en wens haar veel plezier in Mombasa. Contact zullen we houden via e-mail en facebook in verband met de nieuw te ontwikkelen website. En dan is het tijd om te gaan.
We rijden naar een winkelcentrum voor het doen van alle inkopen voor de komende 4 dagen. Eer dat we daar zijn met het verkeer in Nairobi is het inmiddels een uur of kwart voor 9. We gaan door de gebruikerlijke controlecheck en worden gescand en mijn handtas gecheckt. Als we alle inkopen gedaan hebben, willen we nog naar de drankhandel in de supermarkt om wijn te kopen, maar deze mag nog geen alcohol verkopen. Het is nml. nog geen 10.00u. En de wetgeving bepaalt dat alcohol niet voor 10.00u verkocht mag worden. En dus gaan we eerst de boodschappen afrekenen en dat wat in koelboxen moet inladen in de koelboxen in de auto. Terwijl we daar mee bezig zijn, komt een Keniaanse vrouw naar me toe en vraag of ik ga vertrekken. Ik kijk haar niet begrijpend aan. Ik zeg haar dat ik op weg ben naar Tsavo East voor safari. En zij bedankt me. Zij is me dankbaar dat ik niet €het land ontvlucht als gevolg van de aanslagen die er op dit moment regelmatig plaatsvinden. En dat ik blijf om te genieten van het prachtige land dat Kenya is met zijn indrukwekkende en mooie wildlife. Voor mij een vanzelfsprekendheid. Ik zal mij nooit laten wegjagen door terroristen, want dat zou betekenen dat ik zou buigen voor het kwaad. En dat nooit. Ik ben van mening dat ik niet de kat op het spek moet binden en dus een reis naar bijvoobeeld Syrië is nu niet echt verstandig. Maar ik ben hier en zal me niet laten wegjagen door leden van Al Qaida en Al-Shabaab, mensen die dood en verderf zaaien en een angstcultuur willen creëren. Dan nog liever staand sterven, dan geknield leven. Ik ben oprecht verrast door de dankbaarheid van deze vrouw dat ik in hun land wil blijven om te genieten van al het moois dat het te bieden heeft. Maar tegelijkertijd bevestigt het ook mijn weigeren om te buigen voor het kwaad. En korte maar bijzondere ontmoeting met een onbekende. En dat zijn de ontmoetingen met mensen die een reis als deze bijzonder maken. Ondertussen is het 10.00u en tijd om de wijn te gaan kopen die we ’s avonds zullen drinken bij het kampvuur na een lange dag gamedrive in Tsavo East.
En dan is het 10. 30u en de hoogste tijd om te vertrekken. In de auto werk ondertussen mijn aantekenboekje bij, want bloggen gaat niet echt goed zitten achterin een auto. En ondertussen geniet ik van het uitzicht. Als snack eet ik gezouten en gebrande zonnebloempitten met gedroogde mango-reepjes. Heerlijk. Rond half twee komen stoppen we bij een Indiaase Sikh-tempel en genieten daar van een gratis maaltijd. De Sikhs verstrekken iedere dag een gratis maaltijd aan een ieder de tempel betreedt. Mensen uit India zijn inmiddels al ruim een eeuw in Kenya. Zij zijn destijds hier naar toe gehaald voor het bouwen van de spoorweg van Nairobi naar Mombasa. En velen zijn na afloop van de werkzaamheden gebleven en hebben hier een bestaand opgebouwd. Als ik het tempelcomplex binnenwandel, de eetzaal in ga (maar eerst mijn hoofd heb bedekt met een hoofddoekje) en het heerlijke Indiase eten heb opgeschept, waan ik me in India. Ik vind het een geweldige ervaring om hier in Kenya gevoelsmatig opeens een tijdreis te maken en gevoelsmatig 4 jaar terug in de tijd te reizen, naar de tijd dat ik in India was. Na de heerlijke maaltijd gaan we nog even naar het kleine groentemarktje dat naast de tempel ligt. Hier kopen we nog wat paprika’s en wat fruit en ik koop er twee handgemaakte rieten boodschappentassen en houten kommetjes met stamper om verse kruiden in te stampen. En dan is het tijd om onze reis te hervatten.
Inmiddels rijden we tussen Tsavo East en Tsavo West. De weg splits het immense park van 10.000 vierkante kiliometer in tweeën. De lucht is donker, de wolken pakken zich samen. Maar dat deert niet, Ik geniet volop van de wereld die mij omgeeft met de rode aarde die Tsavo kenmerkt. Rond half 5 komen we aan in Voi waar Salim en Deepak een vriendin begroeten en daar extra flessen water ophalen. Ik geef aan dat ik hier niet lang wil blijven voor ‘smalltalk’, maar dat ik het park in wil. We zijn hier per slot van rekening voor mijn plezier en niet voor het hunne ben daar betaal ik ook voor. En dus rijden we naar de ingang van het park en ondertussen is het gaan regenen. En nog voor we in het park zijn zien we rechts van ons al de eerste kudde olifanten. Rood gekleurd door de aarde waarmee ze zich bedekken tegen de warmte. En ik, ik ben blij. Mijn hart maakt een sprongetje bij het zien van de eerste kudde olifanten van zo dichtbij. Er is ook een kleintje bij de groep en dat maakt het Diaanschouwen van deze prachtige dieren nog mooier. En dan parkeren we bij de ingang en ga met Salim en Deepak het gebouw van KWS binnen, waar ik de entree voor mijzelf, Salim en de auto ga betalen, als ook voor het kamperen. De entree voor Deepak moet Salim maar zelf betalen, want ik heb niet gevraagd voor een extra chauffeur/ begeleider. De dame aan de kassa vergist zich bij de berekening, want ze rekent de prijs van een veel duurdere kampeerplaasts. Gelukkig dat ik van tevoren alles goed heb uitgezocht en dus precies weet wat de p;rijzen zijn. Na veel excuses wordt de correcte definitieve prijs vastgesteld. En ach, vergissen is menselijk. En als ik wil betalen weet ik mijn pincode van mijn VISA niet meer. Je brein werkt hier toch op een heel ander level dan thuis en mijn hoofd zit zo vol met zoveel verschillende indrukken, dat de pincode tijdelijk naar een plek in het onderbewuste is verdreven. Na even goed nadenken schiet ie me dan ook weer te binnen. Gelukkig.
Deepak en Salim stellen voor om meteen op gamedrive te gaan en rond half 7 naar het kamp te rijden en dan onze tenten op te zetten. Als we het in omgekeerde volgorde doen, dan hebben we geen tijd meer voor een gamedrive, omdat je na 18.30u niet meer in het park mag rijden. En zo gezegd, zo gedaan, En het landschap in Tsavo East i een landschap om verliefd op te worden. En ik weet nu al dat ik hier terug zal keren. Het is hier prachtig. En dan, dan is daar een grote groep olifanten. Op een meter of 50 afstand. Met een aantal jongen in hun midden. Wauw, mijn hart loppt over. En ze komen onze kant op. Want naast de weg is een groot modderbad, waar ze met z’n allen van komen genieten. We staan erbij en kijken ernaar. En mijn camera houdt niet op met klikken. De kleintjes gaan het modderbad in en worden daarna door de volwassenen geholpen om er weer uit te komen. Het is een grote kudde, wel 20 olifanten. En als je dit ziet, dan wordt je stil van binnen. Dan stopt de wereld even met draiien en ben je alleen maar in dit moment. Dit is onbeschrijfelijk, zo indrukwekkend, zo mooi, zo puur. Vooral dat laatste. Ik voel een enorm ontzag. Ontzag voor dat wat zich voor mijn oog voltrekt. Ontzag voor de schepping en de schoonheid waarvan ik deel mag uitmaken. We blijven staan totdat de kudde klaar is met baden en zijn weg vervolgt. En dan pas vervolgen wij onze weg. We zien diverse vogels, natgeregend, maar daarom niet minder mooi. En in de verte rechts van ons zien we weer olifanten en na nog een stuk rijden zien we een moeder met een klein kalf lopend door een uitgestrekt veld. Hier zou ik voor de rest van mijn leven kunnen verblijven. Maar daarvoor is het nog niet het moment. Maar dat moment zal op een dag komen. Een ding weet ik zeker en dat is dat ik niet zal sterven daar waar ik geboren ben. Eens komt de dag, dat ik omgeven door wildlife zal gaan slapen en de dag zal zien ontwaken en zeggen: dit is mijn leven. Maar nu is het nog niet het moment.
We rijden door en Salim denkt dat ie een slang heeft overreden. Hij zet terug en gelukkig is het niet het geval en zien we de slang over de weg kronkelen. Een uiterst giftige slang. En we begeven ons richting kamp. En dan zijn daar, links, even verderop rechts, en na een tijdje rijden voor ons, nog meer olifanten. Een grote kudde komt over de weg recht op ons afgelopen en Salim zet de auto terug. Wat een adembenemend gezicht. Een grote kudde die achter elkaar lopend recht op onze auto afkomt. En vlak voor onze auto buigen ze af naar rechts, het veld in. Ongekend. Volgens Salim zijn er zoveel olifanten hier, omdat ze weten dat ik olifanten geadopteerd heb en zij hier naar toe gekomen zijn om mij welkom te heten. Een gedachte die ik graag mag geloven. Dan krijgt Salim telefoon. Van het KWS kantoor bioj de ingang van het park. Wat blijkt± heb ik mijn VISA/kaart daar vergeten. Ik was met mijn hoofd blijkbaar al bij de safari in het park en alles wat ik daar te zien zal krijgen, dat ik na betaling helemaal vergeten ben om mijn kaart uit het betaalaparaat te pakken. De medewerkster had gezegd dat ze de kaart zorgvuldig zal bewaren. We rijden terug naar de ingang, maar het kantoor is al gesloten en dus gaan we nu naar ons kamp en rijden morgenochtend tijdens onze gamedrive naar de ingang om mijn kaart op te pikken. Het kan verkeren.
En dan komen we bij ons kamp aan. Ndololo Camp Tsavbo East. En het is inmiddels donker. Er zijn nog meer mensen die hier kamperen. Een paar komen naar ons toe. Het zijn medewerkers van de stichting ‘Care for the Wild’ en zij staan hier gemiddeld 2 á 3 weken per maand. Van hieruit gaan zij iedere dag samen met een 3-tal bewapende rangers te voet de bush in op zoek naar stropersvallen en stropers. Gevaarlijk, maar o zo belangrijk werkt. Ik voel me bevoorrecht om deze mensen te mogen leren kennen. Ze zijn ook zeer behulpzaam bij het uitzoeken van onze kampeerplek en het opzetten van ons kamp. Ik wil het liefst zo dicht mogelijk bij hun tentenkamp staan i.v.m. veiligheid. Het is een mooie plek. Er is een keukengebouw en de toiletten liggen zoals gewoonlijk afgelegen. Ben ik dan weer heel blij met mijn plaszakken. Ik kijk om me heen en het bevalt me wat ik zie. Een mooie plek voor de komende 3 dagen. Een medewerkers van ‘Care for the Wild’ komt met een bezem naar ons toe om de door mij aangewezen plaats om onze tenten op te zetten schoon te vegen. Boven in de bomen beweegt van alles: een grote familie vervet monkeys. Het kampvuur brandt en ik voel me thuis. De tenten worden opgezet en ik brang mijn spullen de tent in en maak mijn bed voor de nacht op. En dan begeef ik me richting keuken en maak kennis met de kok van ‘Care for the Wild’. Een vriendelijke man en begin met de voorbereidingen voor het eten. Ook Salim en Deepak komen naar de keuken als zij hun tent hebben opgezet en ingericht. Deepak maakt zijn eigen maaltijd, aangezien hij vegetarisch eet. De kok verleent assistentie en na een dik half uur staat er een heerlijke maatlijd op tafel: paste met kip, diverse groenten, groene peper en knoflook. in tomatensaus. Eten bij het kampvuur met interessant gezelschap. Life is good.
Na het eten loop ik met de manager van ‘Care for the Wild’ naar de achterkant van het keukengebouw en aanschouw daar de opbrengst aan stropersvallen die zij in de afgelopen 3 dagen buit hebben gemaakt. Verontrustend om te zien hoeveel het er zijn. En wat ben ik blij dat er mensen zoals zij zijn die het werk van de stropers teniet doen. Als je er bij stil staat wat voor ellende deze vallen teweeg kunnen brengen, dan wordt mijn hart vervult met verdriet. Vallen in alle soorten en maten: voor kleine gazellen, zoals de dik dik, tot vallen voor leeuwen, luipaarden, buffels en zelfs olifanten. Triest, te triest voor woorden. En ik ervaar een diep respect voor deze mannen, die met gevaar voor eigen leven dit werk doen. Werk dat zorgt voor een betere wereld voor de dieren die Kenya bevolken, werk dat het kwaad bestrijdt. En ik voel een diep respect voor deze mannen. Salim zegt dat ie morgen wel met deze mannen mee op patrouille wil en ik geef aan dat ik dan ook mee wil. Dat had hij niet verwacht. Volgends mij wilde hij alleen maar een beetje stoer doen, maar ik was bloed serieus. Dus begon hij het af te zwakken en aan te geven dat het afzien zou zijn: 15 km lopen door de dichte bush met alle gevaren die het herbergt. En dan is het wild nog het minst gevaarlijk, maar de stropers des te meer. Voor mij is 15 km lopen geen probleem gaf ik te kennen. De gevaren daarvan ga ik aan dat ik daar eerst eens een nachtje over zou slapen. Na nog wat gepraat te hebben en de keuken opgeruimd, is het tijd om mijn tent op te zoeken. Morgen wil ik toch uiterlijk om 07.00u op gamedrive, dan wel met de jongens van ‘Care for the Wild’ mee op patrouille. Eerst maar eens slapen hier in de bush en dan morgenvroeg besluiten wat te doen.
Kkwaheri,
Suus
En dan is vandaag de dag aangebroken van mijn 4 daagse safari in Tsavo East. Belangrijkste reden voor mij om naar dit park te gaan is het ontmoeten van mijn adoptie olifant Tassia. Hij is nu ruim anderhalf jaar mijn adoptant, samen met Barsilinga. Suswa heb ik pas sinds een maand of 3 geaopteerd. Vorig jaar ben ik niet in de gelegenheid geweest om hem met eigen ogen te zien. Barsilinga wel. Door contact te zoeken met de riesorganisatie waar ik vorig jaar mee naar Kenia en Tanzania ben gegaan heb ik het voor elkaar gekregen om onze avontuurlijke rondreis te laten beginnen met een bezoek aan the David Sheldrick Wildlife Trust in Nairobi. En omdat alle medereizigers dit idee omarmden, warewn er geen extra kosten mee gemoeid, maar nam de reisorganisatie de kosten voor haar rekening. Hieraan terug denkend komt het gezegde ‘Wie goed doet, goed ontmoet’ in gedachten naar boven. En dat is een gezegde waarin ik graag mag geloven. En daar heb ik toen met eigen ogen kunnen zien hoe het Barsilinga is gesteld. En morgen is daar dan eindelijk de ontmoeting met Tassia, het inmiddels 5 jaar oude bulletje. Maar voordat het zover is, is er eerst nog een lange reis voor de boeg.
Tsavo East ligt op ruim 350 km afstand ten zuid-oosten van Nairobi. Ik ga op pad met Salim en Deepak. Zij zijn mijn chauffeurs en begeleiders. Volgens Mary is de reden dat Salim zijn vriend Deepak meeneemt, dat de vrouw van Salim niet wil dat hij 4 dagen alleen op pad gaat met een Westerse vrouw. Wie zal het zeggen. Salim is van vaders kant van Jemense afkomst. En Deepak is 2e generatie Indiaase afkomst.
Om kwart over 5r opgestaan, Mashariki ligt nog lekker te slapen op mijn bed. Ik kleed me aan en breng mijn bagage voor de komende dagen naar de deur die op de veranda uitkomt. Dan is het thee zetten en een boterham maken en de flessen water en pakjes vruchtensap uit de ijskast pakken. Salim en Deepak arriveren bijna een half uur later dan afgesproken als gevolg van verkeersopstoppingen. Mary is om iets voor half 7 ook opgestaan om mij uit te zwaaien en afscheid te nemen. Zij vertrekt as. woensdag voor een aantal dagen vakantie naar Mombasa en haar zal ik dus voor mijn vertrek naar huis niet meer zien. Na kennis gemaakt te hebben met Salim en mijn spullen in de auto gedaan te hebben, neem ik afscheid van Mary, bedank haar voor de fantastische afgelopen 2 weken en wens haar veel plezier in Mombasa. Contact zullen we houden via e-mail en facebook in verband met de nieuw te ontwikkelen website. En dan is het tijd om te gaan.
We rijden naar een winkelcentrum voor het doen van alle inkopen voor de komende 4 dagen. Eer dat we daar zijn met het verkeer in Nairobi is het inmiddels een uur of kwart voor 9. We gaan door de gebruikerlijke controlecheck en worden gescand en mijn handtas gecheckt. Als we alle inkopen gedaan hebben, willen we nog naar de drankhandel in de supermarkt om wijn te kopen, maar deze mag nog geen alcohol verkopen. Het is nml. nog geen 10.00u. En de wetgeving bepaalt dat alcohol niet voor 10.00u verkocht mag worden. En dus gaan we eerst de boodschappen afrekenen en dat wat in koelboxen moet inladen in de koelboxen in de auto. Terwijl we daar mee bezig zijn, komt een Keniaanse vrouw naar me toe en vraag of ik ga vertrekken. Ik kijk haar niet begrijpend aan. Ik zeg haar dat ik op weg ben naar Tsavo East voor safari. En zij bedankt me. Zij is me dankbaar dat ik niet €het land ontvlucht als gevolg van de aanslagen die er op dit moment regelmatig plaatsvinden. En dat ik blijf om te genieten van het prachtige land dat Kenya is met zijn indrukwekkende en mooie wildlife. Voor mij een vanzelfsprekendheid. Ik zal mij nooit laten wegjagen door terroristen, want dat zou betekenen dat ik zou buigen voor het kwaad. En dat nooit. Ik ben van mening dat ik niet de kat op het spek moet binden en dus een reis naar bijvoobeeld Syrië is nu niet echt verstandig. Maar ik ben hier en zal me niet laten wegjagen door leden van Al Qaida en Al-Shabaab, mensen die dood en verderf zaaien en een angstcultuur willen creëren. Dan nog liever staand sterven, dan geknield leven. Ik ben oprecht verrast door de dankbaarheid van deze vrouw dat ik in hun land wil blijven om te genieten van al het moois dat het te bieden heeft. Maar tegelijkertijd bevestigt het ook mijn weigeren om te buigen voor het kwaad. En korte maar bijzondere ontmoeting met een onbekende. En dat zijn de ontmoetingen met mensen die een reis als deze bijzonder maken. Ondertussen is het 10.00u en tijd om de wijn te gaan kopen die we ’s avonds zullen drinken bij het kampvuur na een lange dag gamedrive in Tsavo East.
En dan is het 10. 30u en de hoogste tijd om te vertrekken. In de auto werk ondertussen mijn aantekenboekje bij, want bloggen gaat niet echt goed zitten achterin een auto. En ondertussen geniet ik van het uitzicht. Als snack eet ik gezouten en gebrande zonnebloempitten met gedroogde mango-reepjes. Heerlijk. Rond half twee komen stoppen we bij een Indiaase Sikh-tempel en genieten daar van een gratis maaltijd. De Sikhs verstrekken iedere dag een gratis maaltijd aan een ieder de tempel betreedt. Mensen uit India zijn inmiddels al ruim een eeuw in Kenya. Zij zijn destijds hier naar toe gehaald voor het bouwen van de spoorweg van Nairobi naar Mombasa. En velen zijn na afloop van de werkzaamheden gebleven en hebben hier een bestaand opgebouwd. Als ik het tempelcomplex binnenwandel, de eetzaal in ga (maar eerst mijn hoofd heb bedekt met een hoofddoekje) en het heerlijke Indiase eten heb opgeschept, waan ik me in India. Ik vind het een geweldige ervaring om hier in Kenya gevoelsmatig opeens een tijdreis te maken en gevoelsmatig 4 jaar terug in de tijd te reizen, naar de tijd dat ik in India was. Na de heerlijke maaltijd gaan we nog even naar het kleine groentemarktje dat naast de tempel ligt. Hier kopen we nog wat paprika’s en wat fruit en ik koop er twee handgemaakte rieten boodschappentassen en houten kommetjes met stamper om verse kruiden in te stampen. En dan is het tijd om onze reis te hervatten.
Inmiddels rijden we tussen Tsavo East en Tsavo West. De weg splits het immense park van 10.000 vierkante kiliometer in tweeën. De lucht is donker, de wolken pakken zich samen. Maar dat deert niet, Ik geniet volop van de wereld die mij omgeeft met de rode aarde die Tsavo kenmerkt. Rond half 5 komen we aan in Voi waar Salim en Deepak een vriendin begroeten en daar extra flessen water ophalen. Ik geef aan dat ik hier niet lang wil blijven voor ‘smalltalk’, maar dat ik het park in wil. We zijn hier per slot van rekening voor mijn plezier en niet voor het hunne ben daar betaal ik ook voor. En dus rijden we naar de ingang van het park en ondertussen is het gaan regenen. En nog voor we in het park zijn zien we rechts van ons al de eerste kudde olifanten. Rood gekleurd door de aarde waarmee ze zich bedekken tegen de warmte. En ik, ik ben blij. Mijn hart maakt een sprongetje bij het zien van de eerste kudde olifanten van zo dichtbij. Er is ook een kleintje bij de groep en dat maakt het Diaanschouwen van deze prachtige dieren nog mooier. En dan parkeren we bij de ingang en ga met Salim en Deepak het gebouw van KWS binnen, waar ik de entree voor mijzelf, Salim en de auto ga betalen, als ook voor het kamperen. De entree voor Deepak moet Salim maar zelf betalen, want ik heb niet gevraagd voor een extra chauffeur/ begeleider. De dame aan de kassa vergist zich bij de berekening, want ze rekent de prijs van een veel duurdere kampeerplaasts. Gelukkig dat ik van tevoren alles goed heb uitgezocht en dus precies weet wat de p;rijzen zijn. Na veel excuses wordt de correcte definitieve prijs vastgesteld. En ach, vergissen is menselijk. En als ik wil betalen weet ik mijn pincode van mijn VISA niet meer. Je brein werkt hier toch op een heel ander level dan thuis en mijn hoofd zit zo vol met zoveel verschillende indrukken, dat de pincode tijdelijk naar een plek in het onderbewuste is verdreven. Na even goed nadenken schiet ie me dan ook weer te binnen. Gelukkig.
Deepak en Salim stellen voor om meteen op gamedrive te gaan en rond half 7 naar het kamp te rijden en dan onze tenten op te zetten. Als we het in omgekeerde volgorde doen, dan hebben we geen tijd meer voor een gamedrive, omdat je na 18.30u niet meer in het park mag rijden. En zo gezegd, zo gedaan, En het landschap in Tsavo East i een landschap om verliefd op te worden. En ik weet nu al dat ik hier terug zal keren. Het is hier prachtig. En dan, dan is daar een grote groep olifanten. Op een meter of 50 afstand. Met een aantal jongen in hun midden. Wauw, mijn hart loppt over. En ze komen onze kant op. Want naast de weg is een groot modderbad, waar ze met z’n allen van komen genieten. We staan erbij en kijken ernaar. En mijn camera houdt niet op met klikken. De kleintjes gaan het modderbad in en worden daarna door de volwassenen geholpen om er weer uit te komen. Het is een grote kudde, wel 20 olifanten. En als je dit ziet, dan wordt je stil van binnen. Dan stopt de wereld even met draiien en ben je alleen maar in dit moment. Dit is onbeschrijfelijk, zo indrukwekkend, zo mooi, zo puur. Vooral dat laatste. Ik voel een enorm ontzag. Ontzag voor dat wat zich voor mijn oog voltrekt. Ontzag voor de schepping en de schoonheid waarvan ik deel mag uitmaken. We blijven staan totdat de kudde klaar is met baden en zijn weg vervolgt. En dan pas vervolgen wij onze weg. We zien diverse vogels, natgeregend, maar daarom niet minder mooi. En in de verte rechts van ons zien we weer olifanten en na nog een stuk rijden zien we een moeder met een klein kalf lopend door een uitgestrekt veld. Hier zou ik voor de rest van mijn leven kunnen verblijven. Maar daarvoor is het nog niet het moment. Maar dat moment zal op een dag komen. Een ding weet ik zeker en dat is dat ik niet zal sterven daar waar ik geboren ben. Eens komt de dag, dat ik omgeven door wildlife zal gaan slapen en de dag zal zien ontwaken en zeggen: dit is mijn leven. Maar nu is het nog niet het moment.
We rijden door en Salim denkt dat ie een slang heeft overreden. Hij zet terug en gelukkig is het niet het geval en zien we de slang over de weg kronkelen. Een uiterst giftige slang. En we begeven ons richting kamp. En dan zijn daar, links, even verderop rechts, en na een tijdje rijden voor ons, nog meer olifanten. Een grote kudde komt over de weg recht op ons afgelopen en Salim zet de auto terug. Wat een adembenemend gezicht. Een grote kudde die achter elkaar lopend recht op onze auto afkomt. En vlak voor onze auto buigen ze af naar rechts, het veld in. Ongekend. Volgens Salim zijn er zoveel olifanten hier, omdat ze weten dat ik olifanten geadopteerd heb en zij hier naar toe gekomen zijn om mij welkom te heten. Een gedachte die ik graag mag geloven. Dan krijgt Salim telefoon. Van het KWS kantoor bioj de ingang van het park. Wat blijkt± heb ik mijn VISA/kaart daar vergeten. Ik was met mijn hoofd blijkbaar al bij de safari in het park en alles wat ik daar te zien zal krijgen, dat ik na betaling helemaal vergeten ben om mijn kaart uit het betaalaparaat te pakken. De medewerkster had gezegd dat ze de kaart zorgvuldig zal bewaren. We rijden terug naar de ingang, maar het kantoor is al gesloten en dus gaan we nu naar ons kamp en rijden morgenochtend tijdens onze gamedrive naar de ingang om mijn kaart op te pikken. Het kan verkeren.
En dan komen we bij ons kamp aan. Ndololo Camp Tsavbo East. En het is inmiddels donker. Er zijn nog meer mensen die hier kamperen. Een paar komen naar ons toe. Het zijn medewerkers van de stichting ‘Care for the Wild’ en zij staan hier gemiddeld 2 á 3 weken per maand. Van hieruit gaan zij iedere dag samen met een 3-tal bewapende rangers te voet de bush in op zoek naar stropersvallen en stropers. Gevaarlijk, maar o zo belangrijk werkt. Ik voel me bevoorrecht om deze mensen te mogen leren kennen. Ze zijn ook zeer behulpzaam bij het uitzoeken van onze kampeerplek en het opzetten van ons kamp. Ik wil het liefst zo dicht mogelijk bij hun tentenkamp staan i.v.m. veiligheid. Het is een mooie plek. Er is een keukengebouw en de toiletten liggen zoals gewoonlijk afgelegen. Ben ik dan weer heel blij met mijn plaszakken. Ik kijk om me heen en het bevalt me wat ik zie. Een mooie plek voor de komende 3 dagen. Een medewerkers van ‘Care for the Wild’ komt met een bezem naar ons toe om de door mij aangewezen plaats om onze tenten op te zetten schoon te vegen. Boven in de bomen beweegt van alles: een grote familie vervet monkeys. Het kampvuur brandt en ik voel me thuis. De tenten worden opgezet en ik brang mijn spullen de tent in en maak mijn bed voor de nacht op. En dan begeef ik me richting keuken en maak kennis met de kok van ‘Care for the Wild’. Een vriendelijke man en begin met de voorbereidingen voor het eten. Ook Salim en Deepak komen naar de keuken als zij hun tent hebben opgezet en ingericht. Deepak maakt zijn eigen maaltijd, aangezien hij vegetarisch eet. De kok verleent assistentie en na een dik half uur staat er een heerlijke maatlijd op tafel: paste met kip, diverse groenten, groene peper en knoflook. in tomatensaus. Eten bij het kampvuur met interessant gezelschap. Life is good.
Na het eten loop ik met de manager van ‘Care for the Wild’ naar de achterkant van het keukengebouw en aanschouw daar de opbrengst aan stropersvallen die zij in de afgelopen 3 dagen buit hebben gemaakt. Verontrustend om te zien hoeveel het er zijn. En wat ben ik blij dat er mensen zoals zij zijn die het werk van de stropers teniet doen. Als je er bij stil staat wat voor ellende deze vallen teweeg kunnen brengen, dan wordt mijn hart vervult met verdriet. Vallen in alle soorten en maten: voor kleine gazellen, zoals de dik dik, tot vallen voor leeuwen, luipaarden, buffels en zelfs olifanten. Triest, te triest voor woorden. En ik ervaar een diep respect voor deze mannen, die met gevaar voor eigen leven dit werk doen. Werk dat zorgt voor een betere wereld voor de dieren die Kenya bevolken, werk dat het kwaad bestrijdt. En ik voel een diep respect voor deze mannen. Salim zegt dat ie morgen wel met deze mannen mee op patrouille wil en ik geef aan dat ik dan ook mee wil. Dat had hij niet verwacht. Volgends mij wilde hij alleen maar een beetje stoer doen, maar ik was bloed serieus. Dus begon hij het af te zwakken en aan te geven dat het afzien zou zijn: 15 km lopen door de dichte bush met alle gevaren die het herbergt. En dan is het wild nog het minst gevaarlijk, maar de stropers des te meer. Voor mij is 15 km lopen geen probleem gaf ik te kennen. De gevaren daarvan ga ik aan dat ik daar eerst eens een nachtje over zou slapen. Na nog wat gepraat te hebben en de keuken opgeruimd, is het tijd om mijn tent op te zoeken. Morgen wil ik toch uiterlijk om 07.00u op gamedrive, dan wel met de jongens van ‘Care for the Wild’ mee op patrouille. Eerst maar eens slapen hier in de bush en dan morgenvroeg besluiten wat te doen.
Kkwaheri,
Suus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
