Dag 18
Door: Suze Billmann
Blijf op de hoogte en volg Suze
21 Mei 2014 | Kenia, Tsavo
Jambo,
Om 06.00u stap ik weer fris en fruitig uit mijn tent voor de wandeling naar de toilet- en wasruimte. De vervet aapjes zijn al weer lekker actief rond aan het rennen in de bomen en op de grond. Het is een grote familie van minimaal 20 stuks. Het geritsel boven mijn hoofd, het geschreeuw van de aapjes, het zien van opkomende zon, het geluid van de zingende vogels, maakt dat ik hier altijd vrolijk aan een nieuwe dag begin.
Na het ontbijt vertrekken we rond half 8 voor weer een dag gamedrive, genieten pur sang. Als we net onderweg zijn krijgen we van de chauffeur van een andere safaritruck de tip dat bij de airstrip een leeuw is gesignaleerd. Onderweg daar naar toe zien we, hoe kan het ook anders, weer olifanten en een paar giraffes. Aangekomen bij de airstrip ligt daar inderdaad een leeuw, lekker te doezelen in de opkomende zon. Airstrips schijnen op leeuwen een grote aantrekkingskracht te hebben, ze worden er vaak gesignaleerd. Wellicht omdat het een open ruimte is in de bush en ze van daaruit een goed zicht hebben op een mogelijk ontbijt, lunch of avondeten. Menig reiziger naar Nationale Parken in Africa heeft zijn vlucht hierdoor al gemist. Want een vliegtuig (type cessna) biedt natuurlijk ook welkome schaduw in de hete zon. Er zijn veel foto’s op internet te vinden van een groep leeuwen die lekker in de schaduw ligt onder de vleugels van een vliegtuig. Zie dan maar eens je vliegtuig in te komen. Niet dus.
Deze leeuw vertoont verder geen beweging en na een kwartier na hem hebben zitten kijken, besluiten we om verder te rijden. We gaan richting Aruba, Ashnill lodge, om te kijken of we cheetah’s kunnen spotten. De rit erheen levert weer zicht op veel families olifanten. Ik kan er geen genoeg van krijgen en ben blij om ze in zo’n grote getalen hier in Tsavo East te zien. Zeker gezien alle gruwelijkheden die ik bijna dagelijks via social media verneem van olifanten die door stropers zijn gedood. En hoe leuk de weesolifanten bij de opvang van David Sheldrick ook zijn, de aanleiding waarom ze daar zijn, is op een uitzondering na, een trieste en traumatische ervaring.
Maar ook worden we weer verblijd met een kleine groep gerenuks, staand op hun achterpoten, etend van de bladeren van struiken, een enorme familie bavianen, groepen impala’s, waterbucks en we zien zelfs voor het eerste deze reis een oryx. Aangekomen bij de lodge van Ashnill, gaan we het terrein van de lodge op om goed zicht te hebben op het jachtterrein van de cheetah. Het is inmiddels al een uur of half 11 en eigenlijk te laat, want de cheetah is deze ochtend al gesignaleerd om te jagen op zijn ontbijt. We bestellen wat te drinken (de koffie was niet echt te drinken, maar ach het gaat om het idee) en ik staar over het enorme uitgestrekte vlakke land achter de lodge. Wel zien we in de verte weer een kleine groep olifanten. Na een uur besluiten we om verder te gaan. We nemen een andere route, maar blijven wel in de buurt van de lodge rondrijden. En dan roept Salim, die achterin zit, want Deepak is vandaag de chauffeur, opeens: ‘Cheetah’. En Deepak stopt en rijdt achteruit. En dan worden we beloond met het zien van niet één, niet twee, maar drie cheetah’s. Boh! Ze lopen links van ons door het hoge gras. En ze komen onze kant uit, want ze willen oversteken. Het zijn 3 mannetjes. Of het broers zijn, wie zal het zeggen. Even wat wetenswaardigheden over de cheetah. De welpen worden alleen door de moeder grootgebracht - de vaders zijn dus niet bij de opvoeding betrokken. Sterfte onder de jongen is groot: ca. 90% van de cheetahwelpen overleeft niet doordat zij onder andere door andere roofdieren worden gedood. Heel jonge cheetah's hebben een donzige, rechtopstaande vacht die volgens sommige biologen dient als camouflage. Deze pluizige vacht verdwijnt naarmate de welp ouder wordt. Bij 5 à 6 weken na de geboorte beginnen de welpen hun moeder al te volgen en eten ze mee van de prooi die door haar gevangen is. De welpen blijven ongeveer 1½ jaar bij de moeder. Ze moeten ontzettend veel van haar leren. Hoewel jagen een instinct is dat ook bij de cheetah is aangeboren, moet de welp echt leren een prooi te doden en hoe (de pakprikkel wordt gestimuleerd door het wegrennen van de prooi), maar vooral ook, wat te doden. De cheetah is niet sterk genoeg om alleen een prooi te doden maar moet dit van de moeder leren. Vandaar dat het cruciaal is dat de cheetahmoeder haar kennis kan doorgeven aan haar welpen. Mocht een cheetahmoeder sterven, dan zijn de welpen reddeloos verloren.
Na het vertrek van de moeder blijven de welpen nog zo'n 6 maanden bij elkaar. Als ze ongeveer 2 jaar oud zijn, verlaten de vrouwtjes hun broers / zussen om een solitair leven te gaan leiden. De broers blijven vaak bij elkaar en vormen groepen (coalities). Samen beschermen ze hun territorium en kunnen ze ook grotere prooidieren vangen. Soms sluiten niet verwante mannetjes zich bij hen aan.
Cheetahvrouwtjes leven alleen. Een uitzondering hierop wordt gevormd wanneer zij welpen hebben. Mannetjes (broers) leven vaker samen in groepen. Een groot voordeel hiervan is dat zij zo betere kansen bij de jacht hebben. Ze kunnen grotere prooien vangen en doordat ze samenwerken. Mannetjes zijn bovendien nogal "honkvast". Vaak blijven zij lang rondzwerven in één territorium dat ze uiteraard moeten beschermen tegen indringers. Ook hierbij levert het samenwerken voordelen op. Vrouwtjes zijn veel nomadischer en zwerven dan ook rond in een groter leefgebied dat dat van mannetjesgroepen overlapt.
De 3 mannetjes gaan richting de lodge, die inmiddels toch wel al een kilometer of twee van ons verwijderd is. Vlak bij de lodge ligt ook een grote poel, een drinkplaats. We geven ze de ruimte, zetten de motor uit, om ze niet te storen of te verontrusten. En daar zit ik dan, kijkend naar 3 cheetahs die sierlijk door het hoge gras lopen, steeds dichterbij komend. En dan steken ze stuk voor stuk de weg over. Dit is Afrika. De rode stoffige aarde van de weg, links en rechts hoog wuivend geel gras, een blauwe hemel met mooie wolken, de zon schijnt en voor mijn neus steken achter elkaar 3 cheetahs de weg over. Ik kijk en ik geniet. De dag kan al niet meer stuk. Maar het zal nog veel mooier worden.
Op onze weg terug richting het kamp zien we weer olifanten. Hun aanwezigheid voelt inmiddels vertrouwd en ik zou rondrijden door de Afrikaanse bush zonder hun aanwezigheid niet kunnen voorstellen. Het zou zijn als lopen door een bos zonder het gefluit van de vogels te horen. Vaak zijn we ons wellicht niet bewust van hun aanwezigheid, maar wat zou het stil zijn in het bos als zij er niet meer zouden zijn om te fluiten. Oorverdovend stil. Hoe raar zou het zijn om in Afrika te zijn en geen olifanten meer te zien, of ’s nachts in een tent liggen en niet meer midden in de nacht gewekt te worden door het rommelen en trompetten van een olifant. Het zou niet meer kloppen, het zou een stilte zijn in beeld en geluid dat het hart zou doen huilen van heimwee. Naar wat eens was. En dan zal de mens huilen om dat wat onomkeerbaar is. En leegte zal ons deel vallen. En berouw komt na de zonde. Maar dan is het te laat. Voor velen die mijn blog lezen, lijkt dit de ver-van-mijn-bed-show. Maar dat is alleen maar als je in hokjes denkt, jezelf ziet als een inwoner van jouw stad of van jouw land. Maar ik, ik zie mezelf als een inwoner van de wereld. En geloof in het-alles-is-met-elkaar-verbonden. En ik geloof ook dat wij allemaal de plicht hebben om te voor elkaar te zorgen, mens, ongeacht afkomst, ras, huidskleur en religie, en dier. Zoals de grootse Mahatma Gandhi eens zei: ‘ The greatness of a nation and its moral progress can be judged by the way its animals are treated’. En dit kun je, als je het breder trekt, ook vertalen naar hoe je omgaat met de zwakkeren en hulpbehoevenden in de maatschappij. En ik hoop dat Afrika die les zich zeer snel ter harte gaat nemen, voordat het te laat is. En niet alleen Afrika overigens. Iedereen zou zich die les ter harte moeten nemen. Want anders krijg je achteraf weer, net als 70 jaar geleden, van die uitspraken als: ‘ Wir haben es nicht gewusst’ . Yeah wright.
Voordat we naar het kamp gaan, gaan we eerst naar Mashariki Camp. Hier verblijft Cherie Schroff, Zij is de oprichtster van de stichting: ‘ Tsavo Cheetah Project’ . Normaliter verblijft zij voornamelijk in een tented camp in de bush, maar zij kan nu in deze lodge verblijven om op de katten van de eigenaren, Italianen die momenteel op vakantie zijn, te passen. Ik heb met haar al contact gezocht voordat ik naar Kenya vertrok en we hebben over en weer gemaild. Zij nodigde mij uit om haar tá e bezoeken, want ik had aangegeven meer over haar project te weten te willen komen. En de Russische Elena, die het cheetah project in de Masai Mara leidt, en die foto’s van cheetah’s in Tsavo had gekregen van bezoekers aan Tsavo East, had mij gevraagd om deze op een USB-stick bij Cherie af te leveren. En uiteraard heb ik dit toegezegd. Dus redenen genoeg om haar ook daadwerkelijk te bezoeken. Zij verblijft in een lodge die net buiten het National Park ligt. Ik had Cherie van te voren via messenger al laten weten dat ik haar de 20e of de 21e zou bezoeken. Ik heb Salim haar telefoonnummer gegeven en hem gevraagd om haar te sms-en om te vragen of het nu uit zou komen om langs te komen. En dat bleek prima te zijn. En dus tegen een uur of 2 kwamen we aan bij Mashiriki Camp. Veel tijd om te blijven hadden we niet, want we wilden ook nog lunchen op ons kamp, nog even rusten en dan tegen een uur of 4 á half 5 weer op gamedrive gaan. Maar het was leuk om Cherie in levende lijven te ontmoeten. Een klein vrouwtje, maar iemand die een enorme kracht en vastberadenheid uitstraalde. Ze was ontzettend blij met de foto´s van Elena die ik bij me had. Deze foto’s helpen haar om de cheetahs individueel te identificeren en dat is van toegevoegde waarde voor haar onderzoek. Na een tijdje gekletst te hebben, was het alweer tijd om afscheid te nemen. Ze nodigde me uit om een keer terug te komen en langer te blijven en om dan gedurende mijn verblijf haar te helpen bij haar onderzoek. Een mooi en verleidelijk aanbod. Altijd goed om dit soort contacten te hebben. Want het werk dat zij doet, spreekt mij zeer aan. Zij doet net als Elena veel veldwerk en dat is wel echt mijn ding. Het werk dat Mary doet is ook lovenswaardig en uitermate belangrijk, maar als ik zou moeten kiezen tussen cheetahs en hun leef- , paar- en eetgedrag te observeren of werken met de lokale bevolking om bewustwording te creëren, dan kies ik toch voor het eerste.
Eenmaal op het kamp aangekomen, ga ik voor de lunch zorgen. We hebben nog worstjes om te bakken en genoeg ingrediënten om lekker sandwiches te maken. Na de lunch even een half uurtje in de tent rusten en dan is het tegen half vijf als we weer op gamedrive gaan. Er is een probleem met een autoband. Volgens Salim en Deepak gaan we het met die band niet tot Nairobi redden en dus leggen zij alvast de reserveband erop. Maar bijna 400 km rijden op een reserveband is ook geen optie en dus rijden we eerst naar de gate, waar Salim aan een van de rangers vraagt of het okay is als zij na de gamedrive het park uitgaan om naar het stadje Voi te rijden om daar een nieuwe band erop te laten leggen. Officieel mag je na 18.30u het park niet meer in, maar de ranger stemt ermee in. En dus gaan we nu op gamedrive en daarna brengen zij mij terug naar het kamp en gaan dan naar Voi om een nieuwe band op de auto te laten leggen.
De gamedrive is fantastisch. Links en rechts zien we weer diverse olifantenfamilies. En dan opeens zie ik leeuwen. Dus ik roep tegen Deepak: Lions. En Deepak stopt en rijdt achteruit. En daar zijn een leeuw en leeuwin, liggend in het hoge gras op een meter of 10 van onze auto vandaan. Het is een liefdespaartje. En ik heb het voorrecht om te mogen zien hoe ze tot 3 maal toe paren. Het paren duurt maar een paar seconden en na de daad gaat het vrouwtje meteen op haar rug liggen en hij gaat naast haar liggen. We hebben ongeveer 3 kwartier staan kijken en we zaten front row. En duidelijk was dat zij degene is die bepaald of gepaard wordt en wanneer. En hij, mister Lion, was uiterst geduldig op het onderdanige af. Ik vond het machtig om dit live te mogen zien. Na de derde daad keek hij ook ietwat verstoord onze kant op en had toen toch wel het gevoel inbreuk te maken op hun privacy. Tussen de tweede en de derde paring kwamen opeens aan de andere kant van onze auto opeens twee zilver-rug-jakhalzen aangelopen. De kers op de taart. Ook hen hebben we toch wel een dikke vijf minuten kunnen observeren. Ze waren duidelijk alert en iets op het spoor. Maar misschien roken ze ook wel de aanwezigheid van de leeuwen, want die scheiden toch wel een zeer scherpe geur af. En dat zal wellicht door het paren nog wel extra doordringend zijn. En terwijl links van mij de twee leeuwen lagen bij te komen van hun amoureuze interactie en rechts van mij twee jakhalzen in het hoge gras stonden, begon recht tegenover mij de zon te zakken en de prachtige wolken en het heuvelachtig landschap rood te kleuren. Het leek wel National Geographic Channel,maar dan wel live. Machtig mooi en onbetaalbaar. Afrika. I love it.
En dan is het inmiddels 18.00u geweest en de hoogste tijd om terug naar het kamp te gaan. De kok is inmiddels druk bezig met het bereiden van het avondeten. Ik heb hem vanmiddag de ingrediënten gegeven die hij kan gebruiken voor het avondeten samen met zijn eigen ingrediënten. Ik voel me eenmaal terug in het kamp fysiek niet echt optimaal en besluit om een uurtje in mijn tent te gaan liggen rusten. Deepak en Salim vertrekken op weg naar Voi om de band te gaan verwisselen. Ik vraag of ze mij willen roepen als ze terugkomen en het tijd is om te eten. Ik ga op mijn matje liggen en voel me een beetje misselijk. Maar desondanks een gelukkig mens en val met een lach over alles wat ik vandaag heb mogen zien in slaap. Anderhalf uur later zijn Salim en Deepak weer terug en roepen mij voor het eten, maar eten is het laatste waar ik aan moet denken. En ik besluit om de maaltijd over te slaan en mijn lichaam de rust te geven die het vraagt. Wel word ik tegen 23.00u wakker. Wakker van luid gebrul. Dichtbij. Ik hoor Salim die naar zijn tent gaat en vraag wat het is wat ik hoor en inderdaad wat ik al dacht, het is een leeuw die brult. Het is beangstigend en geruststellend tegelijk. En ik val weer in een diepe slaap, nog steeds misselijk, met het gebrul van een leeuw in de nacht. Dit is Afrika en ik voel me rijk.
Midden in de nacht word ik wakker en hoor een olifant trompetteren. Ik voel me nog steeds niet echt lekker, waarschijnlijk door het eten van de gebakken worstjes tijdens de lunch. Vlees twee dagen niet in een koeling kan goed gaan, maar ook niet. Maar het horen van het getrompetter van een olifant maakt veel goed. Maar als je je niet lekker voelt, dan is slapen de beste remedie en dat is dan ook wat ik weer ga doen. Morgen is het vroeg dag, kamp opbreken, ontbijten, een laatste korte gamedrive en dan is het tijd om afscheid te nemen van het prachtige Tsavo East. Het heeft samen met Samburu mijn hart gestolen en ik weet dat ik hier op een dag, niet al te ver in de toekomst, zal terug keren. En nog voordat ik er weg ben, verheug ik me alweer op mijn volgende bezoek. Een ontmoeting die nooit zal vervelen, maar altijd zal blijven fascineren. Dat is een weten, want dat voel ik in mijn hart.
Kwaheri,
Suus
Om 06.00u stap ik weer fris en fruitig uit mijn tent voor de wandeling naar de toilet- en wasruimte. De vervet aapjes zijn al weer lekker actief rond aan het rennen in de bomen en op de grond. Het is een grote familie van minimaal 20 stuks. Het geritsel boven mijn hoofd, het geschreeuw van de aapjes, het zien van opkomende zon, het geluid van de zingende vogels, maakt dat ik hier altijd vrolijk aan een nieuwe dag begin.
Na het ontbijt vertrekken we rond half 8 voor weer een dag gamedrive, genieten pur sang. Als we net onderweg zijn krijgen we van de chauffeur van een andere safaritruck de tip dat bij de airstrip een leeuw is gesignaleerd. Onderweg daar naar toe zien we, hoe kan het ook anders, weer olifanten en een paar giraffes. Aangekomen bij de airstrip ligt daar inderdaad een leeuw, lekker te doezelen in de opkomende zon. Airstrips schijnen op leeuwen een grote aantrekkingskracht te hebben, ze worden er vaak gesignaleerd. Wellicht omdat het een open ruimte is in de bush en ze van daaruit een goed zicht hebben op een mogelijk ontbijt, lunch of avondeten. Menig reiziger naar Nationale Parken in Africa heeft zijn vlucht hierdoor al gemist. Want een vliegtuig (type cessna) biedt natuurlijk ook welkome schaduw in de hete zon. Er zijn veel foto’s op internet te vinden van een groep leeuwen die lekker in de schaduw ligt onder de vleugels van een vliegtuig. Zie dan maar eens je vliegtuig in te komen. Niet dus.
Deze leeuw vertoont verder geen beweging en na een kwartier na hem hebben zitten kijken, besluiten we om verder te rijden. We gaan richting Aruba, Ashnill lodge, om te kijken of we cheetah’s kunnen spotten. De rit erheen levert weer zicht op veel families olifanten. Ik kan er geen genoeg van krijgen en ben blij om ze in zo’n grote getalen hier in Tsavo East te zien. Zeker gezien alle gruwelijkheden die ik bijna dagelijks via social media verneem van olifanten die door stropers zijn gedood. En hoe leuk de weesolifanten bij de opvang van David Sheldrick ook zijn, de aanleiding waarom ze daar zijn, is op een uitzondering na, een trieste en traumatische ervaring.
Maar ook worden we weer verblijd met een kleine groep gerenuks, staand op hun achterpoten, etend van de bladeren van struiken, een enorme familie bavianen, groepen impala’s, waterbucks en we zien zelfs voor het eerste deze reis een oryx. Aangekomen bij de lodge van Ashnill, gaan we het terrein van de lodge op om goed zicht te hebben op het jachtterrein van de cheetah. Het is inmiddels al een uur of half 11 en eigenlijk te laat, want de cheetah is deze ochtend al gesignaleerd om te jagen op zijn ontbijt. We bestellen wat te drinken (de koffie was niet echt te drinken, maar ach het gaat om het idee) en ik staar over het enorme uitgestrekte vlakke land achter de lodge. Wel zien we in de verte weer een kleine groep olifanten. Na een uur besluiten we om verder te gaan. We nemen een andere route, maar blijven wel in de buurt van de lodge rondrijden. En dan roept Salim, die achterin zit, want Deepak is vandaag de chauffeur, opeens: ‘Cheetah’. En Deepak stopt en rijdt achteruit. En dan worden we beloond met het zien van niet één, niet twee, maar drie cheetah’s. Boh! Ze lopen links van ons door het hoge gras. En ze komen onze kant uit, want ze willen oversteken. Het zijn 3 mannetjes. Of het broers zijn, wie zal het zeggen. Even wat wetenswaardigheden over de cheetah. De welpen worden alleen door de moeder grootgebracht - de vaders zijn dus niet bij de opvoeding betrokken. Sterfte onder de jongen is groot: ca. 90% van de cheetahwelpen overleeft niet doordat zij onder andere door andere roofdieren worden gedood. Heel jonge cheetah's hebben een donzige, rechtopstaande vacht die volgens sommige biologen dient als camouflage. Deze pluizige vacht verdwijnt naarmate de welp ouder wordt. Bij 5 à 6 weken na de geboorte beginnen de welpen hun moeder al te volgen en eten ze mee van de prooi die door haar gevangen is. De welpen blijven ongeveer 1½ jaar bij de moeder. Ze moeten ontzettend veel van haar leren. Hoewel jagen een instinct is dat ook bij de cheetah is aangeboren, moet de welp echt leren een prooi te doden en hoe (de pakprikkel wordt gestimuleerd door het wegrennen van de prooi), maar vooral ook, wat te doden. De cheetah is niet sterk genoeg om alleen een prooi te doden maar moet dit van de moeder leren. Vandaar dat het cruciaal is dat de cheetahmoeder haar kennis kan doorgeven aan haar welpen. Mocht een cheetahmoeder sterven, dan zijn de welpen reddeloos verloren.
Na het vertrek van de moeder blijven de welpen nog zo'n 6 maanden bij elkaar. Als ze ongeveer 2 jaar oud zijn, verlaten de vrouwtjes hun broers / zussen om een solitair leven te gaan leiden. De broers blijven vaak bij elkaar en vormen groepen (coalities). Samen beschermen ze hun territorium en kunnen ze ook grotere prooidieren vangen. Soms sluiten niet verwante mannetjes zich bij hen aan.
Cheetahvrouwtjes leven alleen. Een uitzondering hierop wordt gevormd wanneer zij welpen hebben. Mannetjes (broers) leven vaker samen in groepen. Een groot voordeel hiervan is dat zij zo betere kansen bij de jacht hebben. Ze kunnen grotere prooien vangen en doordat ze samenwerken. Mannetjes zijn bovendien nogal "honkvast". Vaak blijven zij lang rondzwerven in één territorium dat ze uiteraard moeten beschermen tegen indringers. Ook hierbij levert het samenwerken voordelen op. Vrouwtjes zijn veel nomadischer en zwerven dan ook rond in een groter leefgebied dat dat van mannetjesgroepen overlapt.
De 3 mannetjes gaan richting de lodge, die inmiddels toch wel al een kilometer of twee van ons verwijderd is. Vlak bij de lodge ligt ook een grote poel, een drinkplaats. We geven ze de ruimte, zetten de motor uit, om ze niet te storen of te verontrusten. En daar zit ik dan, kijkend naar 3 cheetahs die sierlijk door het hoge gras lopen, steeds dichterbij komend. En dan steken ze stuk voor stuk de weg over. Dit is Afrika. De rode stoffige aarde van de weg, links en rechts hoog wuivend geel gras, een blauwe hemel met mooie wolken, de zon schijnt en voor mijn neus steken achter elkaar 3 cheetahs de weg over. Ik kijk en ik geniet. De dag kan al niet meer stuk. Maar het zal nog veel mooier worden.
Op onze weg terug richting het kamp zien we weer olifanten. Hun aanwezigheid voelt inmiddels vertrouwd en ik zou rondrijden door de Afrikaanse bush zonder hun aanwezigheid niet kunnen voorstellen. Het zou zijn als lopen door een bos zonder het gefluit van de vogels te horen. Vaak zijn we ons wellicht niet bewust van hun aanwezigheid, maar wat zou het stil zijn in het bos als zij er niet meer zouden zijn om te fluiten. Oorverdovend stil. Hoe raar zou het zijn om in Afrika te zijn en geen olifanten meer te zien, of ’s nachts in een tent liggen en niet meer midden in de nacht gewekt te worden door het rommelen en trompetten van een olifant. Het zou niet meer kloppen, het zou een stilte zijn in beeld en geluid dat het hart zou doen huilen van heimwee. Naar wat eens was. En dan zal de mens huilen om dat wat onomkeerbaar is. En leegte zal ons deel vallen. En berouw komt na de zonde. Maar dan is het te laat. Voor velen die mijn blog lezen, lijkt dit de ver-van-mijn-bed-show. Maar dat is alleen maar als je in hokjes denkt, jezelf ziet als een inwoner van jouw stad of van jouw land. Maar ik, ik zie mezelf als een inwoner van de wereld. En geloof in het-alles-is-met-elkaar-verbonden. En ik geloof ook dat wij allemaal de plicht hebben om te voor elkaar te zorgen, mens, ongeacht afkomst, ras, huidskleur en religie, en dier. Zoals de grootse Mahatma Gandhi eens zei: ‘ The greatness of a nation and its moral progress can be judged by the way its animals are treated’. En dit kun je, als je het breder trekt, ook vertalen naar hoe je omgaat met de zwakkeren en hulpbehoevenden in de maatschappij. En ik hoop dat Afrika die les zich zeer snel ter harte gaat nemen, voordat het te laat is. En niet alleen Afrika overigens. Iedereen zou zich die les ter harte moeten nemen. Want anders krijg je achteraf weer, net als 70 jaar geleden, van die uitspraken als: ‘ Wir haben es nicht gewusst’ . Yeah wright.
Voordat we naar het kamp gaan, gaan we eerst naar Mashariki Camp. Hier verblijft Cherie Schroff, Zij is de oprichtster van de stichting: ‘ Tsavo Cheetah Project’ . Normaliter verblijft zij voornamelijk in een tented camp in de bush, maar zij kan nu in deze lodge verblijven om op de katten van de eigenaren, Italianen die momenteel op vakantie zijn, te passen. Ik heb met haar al contact gezocht voordat ik naar Kenya vertrok en we hebben over en weer gemaild. Zij nodigde mij uit om haar tá e bezoeken, want ik had aangegeven meer over haar project te weten te willen komen. En de Russische Elena, die het cheetah project in de Masai Mara leidt, en die foto’s van cheetah’s in Tsavo had gekregen van bezoekers aan Tsavo East, had mij gevraagd om deze op een USB-stick bij Cherie af te leveren. En uiteraard heb ik dit toegezegd. Dus redenen genoeg om haar ook daadwerkelijk te bezoeken. Zij verblijft in een lodge die net buiten het National Park ligt. Ik had Cherie van te voren via messenger al laten weten dat ik haar de 20e of de 21e zou bezoeken. Ik heb Salim haar telefoonnummer gegeven en hem gevraagd om haar te sms-en om te vragen of het nu uit zou komen om langs te komen. En dat bleek prima te zijn. En dus tegen een uur of 2 kwamen we aan bij Mashiriki Camp. Veel tijd om te blijven hadden we niet, want we wilden ook nog lunchen op ons kamp, nog even rusten en dan tegen een uur of 4 á half 5 weer op gamedrive gaan. Maar het was leuk om Cherie in levende lijven te ontmoeten. Een klein vrouwtje, maar iemand die een enorme kracht en vastberadenheid uitstraalde. Ze was ontzettend blij met de foto´s van Elena die ik bij me had. Deze foto’s helpen haar om de cheetahs individueel te identificeren en dat is van toegevoegde waarde voor haar onderzoek. Na een tijdje gekletst te hebben, was het alweer tijd om afscheid te nemen. Ze nodigde me uit om een keer terug te komen en langer te blijven en om dan gedurende mijn verblijf haar te helpen bij haar onderzoek. Een mooi en verleidelijk aanbod. Altijd goed om dit soort contacten te hebben. Want het werk dat zij doet, spreekt mij zeer aan. Zij doet net als Elena veel veldwerk en dat is wel echt mijn ding. Het werk dat Mary doet is ook lovenswaardig en uitermate belangrijk, maar als ik zou moeten kiezen tussen cheetahs en hun leef- , paar- en eetgedrag te observeren of werken met de lokale bevolking om bewustwording te creëren, dan kies ik toch voor het eerste.
Eenmaal op het kamp aangekomen, ga ik voor de lunch zorgen. We hebben nog worstjes om te bakken en genoeg ingrediënten om lekker sandwiches te maken. Na de lunch even een half uurtje in de tent rusten en dan is het tegen half vijf als we weer op gamedrive gaan. Er is een probleem met een autoband. Volgens Salim en Deepak gaan we het met die band niet tot Nairobi redden en dus leggen zij alvast de reserveband erop. Maar bijna 400 km rijden op een reserveband is ook geen optie en dus rijden we eerst naar de gate, waar Salim aan een van de rangers vraagt of het okay is als zij na de gamedrive het park uitgaan om naar het stadje Voi te rijden om daar een nieuwe band erop te laten leggen. Officieel mag je na 18.30u het park niet meer in, maar de ranger stemt ermee in. En dus gaan we nu op gamedrive en daarna brengen zij mij terug naar het kamp en gaan dan naar Voi om een nieuwe band op de auto te laten leggen.
De gamedrive is fantastisch. Links en rechts zien we weer diverse olifantenfamilies. En dan opeens zie ik leeuwen. Dus ik roep tegen Deepak: Lions. En Deepak stopt en rijdt achteruit. En daar zijn een leeuw en leeuwin, liggend in het hoge gras op een meter of 10 van onze auto vandaan. Het is een liefdespaartje. En ik heb het voorrecht om te mogen zien hoe ze tot 3 maal toe paren. Het paren duurt maar een paar seconden en na de daad gaat het vrouwtje meteen op haar rug liggen en hij gaat naast haar liggen. We hebben ongeveer 3 kwartier staan kijken en we zaten front row. En duidelijk was dat zij degene is die bepaald of gepaard wordt en wanneer. En hij, mister Lion, was uiterst geduldig op het onderdanige af. Ik vond het machtig om dit live te mogen zien. Na de derde daad keek hij ook ietwat verstoord onze kant op en had toen toch wel het gevoel inbreuk te maken op hun privacy. Tussen de tweede en de derde paring kwamen opeens aan de andere kant van onze auto opeens twee zilver-rug-jakhalzen aangelopen. De kers op de taart. Ook hen hebben we toch wel een dikke vijf minuten kunnen observeren. Ze waren duidelijk alert en iets op het spoor. Maar misschien roken ze ook wel de aanwezigheid van de leeuwen, want die scheiden toch wel een zeer scherpe geur af. En dat zal wellicht door het paren nog wel extra doordringend zijn. En terwijl links van mij de twee leeuwen lagen bij te komen van hun amoureuze interactie en rechts van mij twee jakhalzen in het hoge gras stonden, begon recht tegenover mij de zon te zakken en de prachtige wolken en het heuvelachtig landschap rood te kleuren. Het leek wel National Geographic Channel,maar dan wel live. Machtig mooi en onbetaalbaar. Afrika. I love it.
En dan is het inmiddels 18.00u geweest en de hoogste tijd om terug naar het kamp te gaan. De kok is inmiddels druk bezig met het bereiden van het avondeten. Ik heb hem vanmiddag de ingrediënten gegeven die hij kan gebruiken voor het avondeten samen met zijn eigen ingrediënten. Ik voel me eenmaal terug in het kamp fysiek niet echt optimaal en besluit om een uurtje in mijn tent te gaan liggen rusten. Deepak en Salim vertrekken op weg naar Voi om de band te gaan verwisselen. Ik vraag of ze mij willen roepen als ze terugkomen en het tijd is om te eten. Ik ga op mijn matje liggen en voel me een beetje misselijk. Maar desondanks een gelukkig mens en val met een lach over alles wat ik vandaag heb mogen zien in slaap. Anderhalf uur later zijn Salim en Deepak weer terug en roepen mij voor het eten, maar eten is het laatste waar ik aan moet denken. En ik besluit om de maaltijd over te slaan en mijn lichaam de rust te geven die het vraagt. Wel word ik tegen 23.00u wakker. Wakker van luid gebrul. Dichtbij. Ik hoor Salim die naar zijn tent gaat en vraag wat het is wat ik hoor en inderdaad wat ik al dacht, het is een leeuw die brult. Het is beangstigend en geruststellend tegelijk. En ik val weer in een diepe slaap, nog steeds misselijk, met het gebrul van een leeuw in de nacht. Dit is Afrika en ik voel me rijk.
Midden in de nacht word ik wakker en hoor een olifant trompetteren. Ik voel me nog steeds niet echt lekker, waarschijnlijk door het eten van de gebakken worstjes tijdens de lunch. Vlees twee dagen niet in een koeling kan goed gaan, maar ook niet. Maar het horen van het getrompetter van een olifant maakt veel goed. Maar als je je niet lekker voelt, dan is slapen de beste remedie en dat is dan ook wat ik weer ga doen. Morgen is het vroeg dag, kamp opbreken, ontbijten, een laatste korte gamedrive en dan is het tijd om afscheid te nemen van het prachtige Tsavo East. Het heeft samen met Samburu mijn hart gestolen en ik weet dat ik hier op een dag, niet al te ver in de toekomst, zal terug keren. En nog voordat ik er weg ben, verheug ik me alweer op mijn volgende bezoek. Een ontmoeting die nooit zal vervelen, maar altijd zal blijven fascineren. Dat is een weten, want dat voel ik in mijn hart.
Kwaheri,
Suus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
