Dag 13
Door: Suze Billmann
Blijf op de hoogte en volg Suze
16 Mei 2014 | Kenia, Samburu
Jambo,
Het is vrijdag de 15e en mijn twee weken vrijwilligerswerk bij ACK zitten er bijna op. Vandaag en morgen nog en dan begint mijn laatste week van mijn verblijf ik Kenya. Een week op safari waar ik ook enorm naar uitkijk. De afgelopen twee weken zijn voorbij gevlogen en heb niet het gevoel hier al zo lang te zijn. De dagen zijn lang, zo veel te zien en te horen, zoveel nieuwe ervaringen, zoveel nieuwe indrukken en ik heb nauwelijks tijd heb om ze te verwerken. Mijn tijdsbesef is helemaal weg is. Ik leef hier volledig in het moment en dat is het mooiste wat er is. Er is hier geen verleden en geen toekomst, alleen het nu. En dat is het enige dat echt bestaat, het moment waarin je bent. Het verleden is wat geweest is, tijd die weg is en de toekomst moet nog komen.
Vannacht niet zo heel erg goed geslapen. Vaak wakker geweest. Mary had bewust saus laten staan in een bord bij de vuile vaat en daar werd vannacht gretig gebruik van gemaakt door de witstaartmangoest en de genet. Ergens ook wel weer heel erg leuk deze bijzondere nachtelijke bezoekers, alleen komt het de nachtrust niet zo heel erg ten goede. Ook waaide het vannacht behoorlijk, en die wind trok behoorlijk aan de tent. En dat maakt dat je fantasie ook wel een loopje met je neemt.
@Elly: nee we slapen hier niet op de plaats waar wij vorig jaar in Samburu hebben geslapen aan de rivier. We verblijven hier niet in het Samburu National Park, maar in de een conservastion area, genaamd Meibae. Het ligt op zeker 2 uur rijden van de ingang van het Samburu National Park vandaan. Je zit hier diep in de bush en her en der zie je manyatta’s waar de Samburu wonen. Wij verblijven bij het basiskamp van de rangers van dit gebied en hebben ons kamp boven op een grote heuvel. Een adembenemend uitzicht en aan de ene kant van de hemel komt de zon op en aan de andere kant, de kant waar onze tent staat, gaat ie onder. Een prachtig uitzicht, onbetaalbaar.
Lentaam vergezelt ons weer bij het ontbijt. Na het ontbijt vertrekken Mary, Lentaam en ik naar een Manyatta waar ACK ook een camera- en lichtproject heeft opgesteld. Het is meer dan een uur rijden en onderweg pikken we Moses op bij een school. Vandaaruit is het meer dan een half uur rijden door de bush en er is geen weg of pad te ontdekken, maar Moses weet precies hoe we moeten rijden. Ik vind het geweldig, want dat ik kom op plaatsen waar nooit een toerist zal komen. Dit is het echte bushleven van Kenya waar ik mij in mag wentelen. And I love it. Een leven puur in al zijn facetten, maar ook een hard leven en ik heb diepe bewondering voor de mensen die hier leven. Een manier van leven waar wij Westerlingen mijlenver vanaf staan en waarin wij ons radeloos verloren zouden voelen. Mensen die leven van en met de natuur. Mensen wier instincten volop ontwikkeld zijn en die leven op de toppen van hun zintuigen. Zo anders dan wij. Wij leven in de wereld van de materie en de techniek en waar alles voor ons gedaan en geregeld wordt. We zijn volledig afhankelijk geworden van de industrie en de overheid. Wat zouden wij radeloos verloren zijn in deze wereld. En mij bekruipt de vraag: welke wereld is beter? En ik zou daar zeker niet zonder meer ‘de onze’ op antwoorden. In onze ogen, althans in de ogen van velen, worden deze mensen als primitievelingen gezien. Maar deze mensen zijn wel veel beter in staat dan wie dan ook van ons om voor zichzelf te zorgen en het leven te leven zonder daarbij afhankelijk te zijn van anderen. Zij beschikken over een mate van intelligentie die veel verder reikt dan onze boekenwijsheid. Zij kunnen de aarde lezen, het dierenrijk, het sterrenstelsel, kunnen blindelings vertrouwen op hun instincten en eren hun voorouders nog door middel van tradities en oude gebruiken. Ik vind het indrukwekkend en uiterst leerzaam om met deze manier van leven kennis te hebben mogen maken.
Bij de manyatta worden de memorycards weer vervangen en gepraat met het hoofd van de manyatta over de bevindingen van de afgelopen twee weken. Er zijn geen roofdieren (met name hyena’s) meer binnen gedrongen en dat is goed nieuws. Het project is tot dusverre succesvol. Wel moet onderzocht worden hoe effectief het op de lange termijn is, want ook roofdieren raken gewend aan zaken die in eerste instantie afschrikken. En dan zal de systematiek op een andere manier moeten worden ingericht. Het is een vrij grote manyatta en zij hebben runderen en geiten. Het hoofd van deze manyatta waar Mary, Lentaam en Moses mee praten is nog een vrij jonge man en komt sympathiek over. Ook zijn er uiteraard de nodige kinderen die het geweldig vinden om achter in de laadklep van de auto te klimmen en daar te spelen. Ze zijn gekleed in vodden en het is jammer dat ik niet nog kinderkleren en speelgoed had om weg te geven. Wel kregen ze van Mary een tijdschrift over de cheetah en de zebra. Met veel afbeeldingen erin, ook van andere dieren. En de kinderen vinden het maar wat interessant om er in te bladeren en de dieren in hun eigen taal te benoemen. We krijgen van de vrouwen chai (thee) aangeboden. Deze smaakt heel anders dan in Salama. Deze smaakt heel gerookt en dat komt omdat deze thee op houtskool wordt bereid, maar ook wordt de houtskool gebruikt om de kan waarin de chai in gemaakt wordt, als ook de mokken waaruit gedronken wordt, mee schoon te maken. De houtskool werkt ontsmettend en doodt alle bacteriën en ontwormt. Een drietal vrouwen komt ook bij de auto staan en we praten met elkaar. Het Engels van de vrouwen is zeer beperkt, maar evengoed kun je met elkaar communiceren. Lichaamstaal en gebaren maken ook veel duidelijk. Het is een bijzondere ontmoeting.
En dan is het tijd om weer terug te gaan. Een van de vrouwen rijdt met ons mee achter in de laadbak tot aan de school waar we Moses ook weer afzetten. Onderweg terug naar ons kamp zien we gerenuks, impala’s, kamelen, geiten, ezels, struisvogels en zien we de nodige Samburu’s die hun vee aan het hoeden zijn. Als we terug komen bij het kamp, lunchen we gezamenlijk en daarna gaat Mary wat werken op haar computer en ik ga lekker een uurtje in de tent liggen en een uiltje knappen.
Rond 16.00u maak ik met Mary en Lentaam een wandeling naar de rivier en behalve dik dik’s en rood gebekte hornbills zien we geen wild. We blijven bij de rivier een tijdje zitten en ik zonder me wat af, want ik wil genieten in stilte van deze prachtige omgeving. En Mary vindt dat volgens mij een beetje moeilijk, want blijft tegen Lentaam aan praten. En dus ga ik een stuk verderop zitten. Ik zou hier uren kunnen zitten en luisteren naar de geluiden van de bush. En dan is het weer tijd om terug te keren naar ons kamp, nu het nog licht is.
Aangekomen in ons kamp, worden we op een gegeven moment geroepen door een aantal rangers. Aan de andere kant van de heuvel zijn in de verte olifanten gesignaleerd. En ik ga met Mary en Lentaam naar de andere kant van de heuvel toe. Ik staar in de verte, maar zie alleen maar bush. Deze jongens hier hebben zo’n goede ogen, ongelofelijk. Maar goed, hun ogen zijn hier ook op getraind. Ze geven me een verrekijker en leggen me uit waar ik kijken moet. En ja, dan zie ik ze. Een kleine kudde met ook een jong kalf erbij. Nu ik ze eenmaal gezien heb, kan ik ze ook met het blote oog waarnemen. Mijn eerste olifanten deze reis. En ik ben blij. Dan begint het een beetje te regenen en Mary, Lentaam en de rangers lopen terug naar het kamp. Maar ik , ik blijf nog even zitten, gefascineerd kijken naar die prachtige giganten daar in de verte.
Dan ga ik met Lentaam naar rotsen aan het andere uiteinde van de heuvel. We gaan zitten en ik interview hem op verzoek van Mary over zijn ervaringen als veldwerker voor Mary en wat het voor hem betekent, hoe het hem heeft veranderd en zijn kijk op wildlife. Ik teken zijn verhalen op op mijn tablet en zal deze thuis verder uitwerken en Mary laten toekomen. Zij wil deze verhalen gebruiken om op haar website te publiceren. Daar zo samen zittend met iemand die zo anders is en zo’n ander leven leidt, maar tegelijkertijd ook gewoon mens is net als ik, luisterend naar zijn verhalen, met de ondergaande zon in de verte, de hyraxen die ons vanaf een afstandje geïnteresseerd observeren, het uitzicht over de oneindig ver uitstrekende bush onder ons, maakt dat ik me realiseer hoe bijzonder het is om hier te zijn en in gesprek te zijn met een bijzondere jonge man met een enorme passie voor het wildlife en de wereld waarin hij leeft. En zijn bijdrage levert om de lokale gemeenschap en hun vee in harmonie samen te laten leven met het wildlife dat deze bush herbergt. Even later voegt Mary zich bij ons, drinken een glaasje wijn en Lentaam een glas vruchtensap, eten chips en genieten van de ondergaande zon.
Als het donker wordt gaan we terug naar ons kamp en beginnen aan de voorbereidingen voor ons eten. Tijdens het eten krijgt Lentaam een telefoontje van de accountant die op het kamp werkzaam is. Deze accountant is bevriend met Sammy. En deze Sammy is een Samburu warrior waarmee ik vanuit Nederland een tijdje op Facebook gechat heb en die mij bij aankomst in Kenya gevraagd had om hem te bellen of om hem mijn Keniaanse telefoonnummer te geven. Daar heb ik in eerste instantie geen gehoor aan gegeven, maar heb hem wel laten weten op dat ik in Samburu was gearriveerd en waar ik verbleef. En deze accountant belde om te laten weten dat Sammy op het kamp van de rangers was gearriveerd. OMG, dat had ik niet verwacht. Hij had een lift op een brommer kunnen krijgen van een vriend en 70 km gereden om hier te komen, want hij wilde mij graag ontmoeten. Ik had inmiddels de buik gevuld, twee glazen wijn op en was lekker soezig na een lange en intensieve dag en eigenlijk niet echt in de mood voor een ontmoeting. Maar goed, als iemand 70 km door de bush rijdt om je te willen ontmoeten, dan wijs je diegene niet af. En dus heb ik hem aan de telefoon gezegd dat ie welkom is op ons kamp. En daar kwam ie, in vol ornaat gekleed in zijn warrior outfit inclusief verentooi op zijn hoofd. En het is wel heel vreemd om iemand met wie je een tijdje gechat hebt, opeens live en onverwacht te ontmoeten. En verlegen dat ie was naar mij toe. Met Mary kletste ie volop, maar als ik hem wat vroeg dan was het net een kleine verlegen jongen. Ergens ook wel weer heel erg grappig. Mary was degene die grotendeels het woord voerde, want ik zat door de wijn ook niet echt op de praatstoel. We hebben hem eten aangeboden, dat zeer pittig was. Hij zei stoer dat ie alles eet en gewend is aan pittig eten, maar het eten van de maaltijd ging niet echt vlot. Dus ik vroeg hem of ie het niet lustte, maar hij zei stoer dat hij pittig eten gewend was en at heel langzaam zijn bord leeg. Ik vond het wel grappig om een zogenaamde stoere Samburu warrior, die op Facebook heel goed gebekt is, opeens te zien veranderen in een verlegen jongetje. Ook wel aandoenlijk. Lentaam vond het geloof ik ook wel grappig.
Na het eten help ik Lentaam met de afwas. En daarna gaan Sammy en Lentaam naar het gedeelte van het kamp waar de rangers verblijven om daar te gaan slapen. Sammy gaf me verlegen een hand en mompelde dat hij blij was om me te ontmoeten. Mary en ik kletsen nog even over de nieuwe te ontwikkelen website en dan is het de hoogste tijd om naar bed te gaan. Morgen is het om 05.00u opstaan, want we hebben een lange reisdag voor de boeg terug naar Nairobi. En we willen toch wel om uiterlijk 06.30u vertrekken en dan moet er ontbeten zijn, de tenten afgebroken, alles opgeruimd en de auto gepakt.
Kwaheri,
Suus
Het is vrijdag de 15e en mijn twee weken vrijwilligerswerk bij ACK zitten er bijna op. Vandaag en morgen nog en dan begint mijn laatste week van mijn verblijf ik Kenya. Een week op safari waar ik ook enorm naar uitkijk. De afgelopen twee weken zijn voorbij gevlogen en heb niet het gevoel hier al zo lang te zijn. De dagen zijn lang, zo veel te zien en te horen, zoveel nieuwe ervaringen, zoveel nieuwe indrukken en ik heb nauwelijks tijd heb om ze te verwerken. Mijn tijdsbesef is helemaal weg is. Ik leef hier volledig in het moment en dat is het mooiste wat er is. Er is hier geen verleden en geen toekomst, alleen het nu. En dat is het enige dat echt bestaat, het moment waarin je bent. Het verleden is wat geweest is, tijd die weg is en de toekomst moet nog komen.
Vannacht niet zo heel erg goed geslapen. Vaak wakker geweest. Mary had bewust saus laten staan in een bord bij de vuile vaat en daar werd vannacht gretig gebruik van gemaakt door de witstaartmangoest en de genet. Ergens ook wel weer heel erg leuk deze bijzondere nachtelijke bezoekers, alleen komt het de nachtrust niet zo heel erg ten goede. Ook waaide het vannacht behoorlijk, en die wind trok behoorlijk aan de tent. En dat maakt dat je fantasie ook wel een loopje met je neemt.
@Elly: nee we slapen hier niet op de plaats waar wij vorig jaar in Samburu hebben geslapen aan de rivier. We verblijven hier niet in het Samburu National Park, maar in de een conservastion area, genaamd Meibae. Het ligt op zeker 2 uur rijden van de ingang van het Samburu National Park vandaan. Je zit hier diep in de bush en her en der zie je manyatta’s waar de Samburu wonen. Wij verblijven bij het basiskamp van de rangers van dit gebied en hebben ons kamp boven op een grote heuvel. Een adembenemend uitzicht en aan de ene kant van de hemel komt de zon op en aan de andere kant, de kant waar onze tent staat, gaat ie onder. Een prachtig uitzicht, onbetaalbaar.
Lentaam vergezelt ons weer bij het ontbijt. Na het ontbijt vertrekken Mary, Lentaam en ik naar een Manyatta waar ACK ook een camera- en lichtproject heeft opgesteld. Het is meer dan een uur rijden en onderweg pikken we Moses op bij een school. Vandaaruit is het meer dan een half uur rijden door de bush en er is geen weg of pad te ontdekken, maar Moses weet precies hoe we moeten rijden. Ik vind het geweldig, want dat ik kom op plaatsen waar nooit een toerist zal komen. Dit is het echte bushleven van Kenya waar ik mij in mag wentelen. And I love it. Een leven puur in al zijn facetten, maar ook een hard leven en ik heb diepe bewondering voor de mensen die hier leven. Een manier van leven waar wij Westerlingen mijlenver vanaf staan en waarin wij ons radeloos verloren zouden voelen. Mensen die leven van en met de natuur. Mensen wier instincten volop ontwikkeld zijn en die leven op de toppen van hun zintuigen. Zo anders dan wij. Wij leven in de wereld van de materie en de techniek en waar alles voor ons gedaan en geregeld wordt. We zijn volledig afhankelijk geworden van de industrie en de overheid. Wat zouden wij radeloos verloren zijn in deze wereld. En mij bekruipt de vraag: welke wereld is beter? En ik zou daar zeker niet zonder meer ‘de onze’ op antwoorden. In onze ogen, althans in de ogen van velen, worden deze mensen als primitievelingen gezien. Maar deze mensen zijn wel veel beter in staat dan wie dan ook van ons om voor zichzelf te zorgen en het leven te leven zonder daarbij afhankelijk te zijn van anderen. Zij beschikken over een mate van intelligentie die veel verder reikt dan onze boekenwijsheid. Zij kunnen de aarde lezen, het dierenrijk, het sterrenstelsel, kunnen blindelings vertrouwen op hun instincten en eren hun voorouders nog door middel van tradities en oude gebruiken. Ik vind het indrukwekkend en uiterst leerzaam om met deze manier van leven kennis te hebben mogen maken.
Bij de manyatta worden de memorycards weer vervangen en gepraat met het hoofd van de manyatta over de bevindingen van de afgelopen twee weken. Er zijn geen roofdieren (met name hyena’s) meer binnen gedrongen en dat is goed nieuws. Het project is tot dusverre succesvol. Wel moet onderzocht worden hoe effectief het op de lange termijn is, want ook roofdieren raken gewend aan zaken die in eerste instantie afschrikken. En dan zal de systematiek op een andere manier moeten worden ingericht. Het is een vrij grote manyatta en zij hebben runderen en geiten. Het hoofd van deze manyatta waar Mary, Lentaam en Moses mee praten is nog een vrij jonge man en komt sympathiek over. Ook zijn er uiteraard de nodige kinderen die het geweldig vinden om achter in de laadklep van de auto te klimmen en daar te spelen. Ze zijn gekleed in vodden en het is jammer dat ik niet nog kinderkleren en speelgoed had om weg te geven. Wel kregen ze van Mary een tijdschrift over de cheetah en de zebra. Met veel afbeeldingen erin, ook van andere dieren. En de kinderen vinden het maar wat interessant om er in te bladeren en de dieren in hun eigen taal te benoemen. We krijgen van de vrouwen chai (thee) aangeboden. Deze smaakt heel anders dan in Salama. Deze smaakt heel gerookt en dat komt omdat deze thee op houtskool wordt bereid, maar ook wordt de houtskool gebruikt om de kan waarin de chai in gemaakt wordt, als ook de mokken waaruit gedronken wordt, mee schoon te maken. De houtskool werkt ontsmettend en doodt alle bacteriën en ontwormt. Een drietal vrouwen komt ook bij de auto staan en we praten met elkaar. Het Engels van de vrouwen is zeer beperkt, maar evengoed kun je met elkaar communiceren. Lichaamstaal en gebaren maken ook veel duidelijk. Het is een bijzondere ontmoeting.
En dan is het tijd om weer terug te gaan. Een van de vrouwen rijdt met ons mee achter in de laadbak tot aan de school waar we Moses ook weer afzetten. Onderweg terug naar ons kamp zien we gerenuks, impala’s, kamelen, geiten, ezels, struisvogels en zien we de nodige Samburu’s die hun vee aan het hoeden zijn. Als we terug komen bij het kamp, lunchen we gezamenlijk en daarna gaat Mary wat werken op haar computer en ik ga lekker een uurtje in de tent liggen en een uiltje knappen.
Rond 16.00u maak ik met Mary en Lentaam een wandeling naar de rivier en behalve dik dik’s en rood gebekte hornbills zien we geen wild. We blijven bij de rivier een tijdje zitten en ik zonder me wat af, want ik wil genieten in stilte van deze prachtige omgeving. En Mary vindt dat volgens mij een beetje moeilijk, want blijft tegen Lentaam aan praten. En dus ga ik een stuk verderop zitten. Ik zou hier uren kunnen zitten en luisteren naar de geluiden van de bush. En dan is het weer tijd om terug te keren naar ons kamp, nu het nog licht is.
Aangekomen in ons kamp, worden we op een gegeven moment geroepen door een aantal rangers. Aan de andere kant van de heuvel zijn in de verte olifanten gesignaleerd. En ik ga met Mary en Lentaam naar de andere kant van de heuvel toe. Ik staar in de verte, maar zie alleen maar bush. Deze jongens hier hebben zo’n goede ogen, ongelofelijk. Maar goed, hun ogen zijn hier ook op getraind. Ze geven me een verrekijker en leggen me uit waar ik kijken moet. En ja, dan zie ik ze. Een kleine kudde met ook een jong kalf erbij. Nu ik ze eenmaal gezien heb, kan ik ze ook met het blote oog waarnemen. Mijn eerste olifanten deze reis. En ik ben blij. Dan begint het een beetje te regenen en Mary, Lentaam en de rangers lopen terug naar het kamp. Maar ik , ik blijf nog even zitten, gefascineerd kijken naar die prachtige giganten daar in de verte.
Dan ga ik met Lentaam naar rotsen aan het andere uiteinde van de heuvel. We gaan zitten en ik interview hem op verzoek van Mary over zijn ervaringen als veldwerker voor Mary en wat het voor hem betekent, hoe het hem heeft veranderd en zijn kijk op wildlife. Ik teken zijn verhalen op op mijn tablet en zal deze thuis verder uitwerken en Mary laten toekomen. Zij wil deze verhalen gebruiken om op haar website te publiceren. Daar zo samen zittend met iemand die zo anders is en zo’n ander leven leidt, maar tegelijkertijd ook gewoon mens is net als ik, luisterend naar zijn verhalen, met de ondergaande zon in de verte, de hyraxen die ons vanaf een afstandje geïnteresseerd observeren, het uitzicht over de oneindig ver uitstrekende bush onder ons, maakt dat ik me realiseer hoe bijzonder het is om hier te zijn en in gesprek te zijn met een bijzondere jonge man met een enorme passie voor het wildlife en de wereld waarin hij leeft. En zijn bijdrage levert om de lokale gemeenschap en hun vee in harmonie samen te laten leven met het wildlife dat deze bush herbergt. Even later voegt Mary zich bij ons, drinken een glaasje wijn en Lentaam een glas vruchtensap, eten chips en genieten van de ondergaande zon.
Als het donker wordt gaan we terug naar ons kamp en beginnen aan de voorbereidingen voor ons eten. Tijdens het eten krijgt Lentaam een telefoontje van de accountant die op het kamp werkzaam is. Deze accountant is bevriend met Sammy. En deze Sammy is een Samburu warrior waarmee ik vanuit Nederland een tijdje op Facebook gechat heb en die mij bij aankomst in Kenya gevraagd had om hem te bellen of om hem mijn Keniaanse telefoonnummer te geven. Daar heb ik in eerste instantie geen gehoor aan gegeven, maar heb hem wel laten weten op dat ik in Samburu was gearriveerd en waar ik verbleef. En deze accountant belde om te laten weten dat Sammy op het kamp van de rangers was gearriveerd. OMG, dat had ik niet verwacht. Hij had een lift op een brommer kunnen krijgen van een vriend en 70 km gereden om hier te komen, want hij wilde mij graag ontmoeten. Ik had inmiddels de buik gevuld, twee glazen wijn op en was lekker soezig na een lange en intensieve dag en eigenlijk niet echt in de mood voor een ontmoeting. Maar goed, als iemand 70 km door de bush rijdt om je te willen ontmoeten, dan wijs je diegene niet af. En dus heb ik hem aan de telefoon gezegd dat ie welkom is op ons kamp. En daar kwam ie, in vol ornaat gekleed in zijn warrior outfit inclusief verentooi op zijn hoofd. En het is wel heel vreemd om iemand met wie je een tijdje gechat hebt, opeens live en onverwacht te ontmoeten. En verlegen dat ie was naar mij toe. Met Mary kletste ie volop, maar als ik hem wat vroeg dan was het net een kleine verlegen jongen. Ergens ook wel weer heel erg grappig. Mary was degene die grotendeels het woord voerde, want ik zat door de wijn ook niet echt op de praatstoel. We hebben hem eten aangeboden, dat zeer pittig was. Hij zei stoer dat ie alles eet en gewend is aan pittig eten, maar het eten van de maaltijd ging niet echt vlot. Dus ik vroeg hem of ie het niet lustte, maar hij zei stoer dat hij pittig eten gewend was en at heel langzaam zijn bord leeg. Ik vond het wel grappig om een zogenaamde stoere Samburu warrior, die op Facebook heel goed gebekt is, opeens te zien veranderen in een verlegen jongetje. Ook wel aandoenlijk. Lentaam vond het geloof ik ook wel grappig.
Na het eten help ik Lentaam met de afwas. En daarna gaan Sammy en Lentaam naar het gedeelte van het kamp waar de rangers verblijven om daar te gaan slapen. Sammy gaf me verlegen een hand en mompelde dat hij blij was om me te ontmoeten. Mary en ik kletsen nog even over de nieuwe te ontwikkelen website en dan is het de hoogste tijd om naar bed te gaan. Morgen is het om 05.00u opstaan, want we hebben een lange reisdag voor de boeg terug naar Nairobi. En we willen toch wel om uiterlijk 06.30u vertrekken en dan moet er ontbeten zijn, de tenten afgebroken, alles opgeruimd en de auto gepakt.
Kwaheri,
Suus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
