Dag 3 - 5

Jambo,

Dinsdagochtend na het ontbijt lekker even terug in bed gekropen om te bloggen. Buiten was het donker en grauw met zo nu en dan een regenbui. Vandaag geen spannende dingen op het programma, maar uitzoeken van rapporten, formulieren en onderzoeksresultaten. Niet echt mijn ding, maar ook de minder leuke dingen horen erbij. Na een lazy ochtend is het dan tijd om aan die klus te beginnen. Het is een enorme stapel en sommige papieren dateren uit 2007. Voor iemand die haar administratie, zowel thuis maar zeker op het werk, altijd op orde heeft, geeft dit te denken. En na ordening van de papieren moet nog in de databases gecontroleerd worden of ook alles daadwerkelijk is ingevoerd. Dit is iets waar Sarah, de nieuwe onderzoeksassistent zich de komende tijd mee mag bezig houden, maar ik doe nu al wat voorwerk en zal vrijdag en zaterdag hier met Sarah samen aan werken.

Laat op de middag na gedane arbeid, komen Susanne en Elena terug. Zij zijn 's ochtends vroeg naar de markt, waar de handelaren hun inkopen doen, toe gegaan. Elena is naast wetenschapper en onderzoeker van cheetah's in de Masai Mara ook nog kunstenares en beschildert houten kommen met afbeeldingen van Afrikaans wild. Heel mooi werk dat ze maakt. En op die markt kan ze het te bewerken materiaal voor een goede prijs kopen. Maar met de regen was het geen pretje. En Susanne moest daarna nog zakelijke dingen regelen i.v.m. de stichting die zij heeft opgericht: Wana Duma Children's Project.

En Susanne was not amused. Zaken regelen in Kenia gaat toch net effe iets anders als in Europa of de VS. Iets wat je bij ons in een kwartier regelt kan hier makkelijk een uur of 4 duren. Zeker als het om officiële documenten gaat. En dan nog maar niet te spreken over de corruptie en smeergeld-praktijken. En deze vrouw komt al sinds 2001 in Kenya en verblijft hier gemiddeld 6 maanden per jaar, dus ze weet wel hoe hier als reilt en zeilt, maar dit went nooit zegt ze. We hebben bij Elena en Susanne op de kamer samen met Mary een gezellig borreluurtje en ik luister vooral naar hun verhalen over en de problemen die ze ondervinden in de wereld van NGO's (non-governmental organizations (non-profit org.)). Het blijkt ook een kleine wereld te zijn, zeker in de wereld van cheetah conservation (behoud en beheer) en er is ook onderlinge competitie, lijkt wel of de een de ander soms het licht niet in de ogen gunt, . Ik merk al gauw dat de wijze waarop deze vrouwen werken, niet echt mijn ding is. Het altijd moet bedelen voor geld, bij overheid, bedrijven en particulieren om je ding te kunnen doen. Het werk dat de Russische Elena doet spreekt mij nog het meeste aan. Zij werkt echt in het veld en woont nu al 4 jaar in de Masai Mara en dieet veldonderzoek naar de cheetah. Ze heeft me wat fotomateriaal laten zien van het onderzoek naar het eetgedrag van de cheetah: op wat voor prooi jagen ze en hoeveel eten ze op van de prooi, welke lichaamsdelen wel en wat niet en blijft over voor de 2hyena's, wilde honden, jakhalzen en gieren. Zij leeft het hele jaar door in een waanzinnig mooi natuurgebied en mag iedere dag het Afrikaanse wildlife aanschouwen. Mary daarentegen werkt niet in Nationale Parken, maar daarbuiten op het land van de gemeenschap (de arme boeren) en de landerijen van de rijke landheren. Het onderzoek dat Mary met ACK uitvoert is dan ook volstrekt andere dan het onderzoek dat Elena uitvoert. Elena focust zich echt op de cheetah zelf en Mary op coëxistentie van mens en cheetah.

Na genoeg geklets ga ik met Susanne door de meegebrachte spullen voor de Keniaanse kindjes heen. De kinderen van haar project zijn tussen de 4 en 21 jaar. Het zijn kinderen waarvan of de moeder niet voor de kinderen kan zorgen of de moeder overleden is aan aids en deze kinderen worden meestal opgevoed door de oma (die geen geld heeft om voor de kleinkinderen te zorgen). En dus geef ik Susanne graag spullen mee voor haar project. De kleren voor de grotere kinderen kan zij goed gebruiken en ook de schoentjes voor de grotere kids. Ook geef ik haar de helft van de schriften, potloden en stiften mee. Ze neemt uiteindelijk een grote tas vol mee als ze morgen terug gaat naar haar project. En nemend haar een welgemeend dankjewel voor de zo goed bruikbare spullen. Ook Elena is blij, want tussen de miniatuur dieren zat ook een cheetah en ze vroeg of ze die mocht hebben, aangezien ze, hoe kan het ook anders, cheetahs spaarde. En tuurlijk mag ze die hebben. Is ook leuk om een volwassene zo blij als een klein kind te zien. En dan nog wat leuke foto's bij de berg kinderspullen maken, allemaal wat knuffels in de hand, gekke bekken trekken en vooral veel lachen.

Als ik klaar ben met de resterende spullen weer terug in de koffer te doen, welke nu nog steeds helemaal vol is ondanks dat ik al heel wat kwijt ben, omdat een groot deel nu niet meer vacuüm verpakt is, arriveert de Keniaanse Sarah de nieuwe assistent-onderzoeker. Mary heeft ondertussen pizza bestelt die niet veel later wordt gebracht. Mary, Sarah en ik installeren ons met pizza en een biertje op de bank voor een filmavond. Life is good!
En dan het bed in, want morgen is het om half 8 vertrekken, want Mary moet om 10.00u bij KWS (Kenya Wildlife Service) zijn voor een vergadering en ik word vantevoren afgezet bij KK Security. Dit is een particulier beveiligingsbedrijf dat bedrijfsterreinen, ambassades en privéterreinen beveiligt met bewakers met waakhonden. En bij KK Security worden de honden opgeleid en verzorgd en zal Mary een hond gaan (laten) trainen voor haar speurhondenprogramma. Maar het is vrij kostbaar voor een non-profitorganisatie om een al deels getrainde hond te kopen. Veel speurhonden wereldwijd komen vanuit Nederland en ik ga met Mary een verzoekschrift opstellen voor het Nederlandse bedrijf dat deze honden traint en waar zij al eens contact mee heeft gehad om met korting een hond te leveren aan ACK t.b.v. wildlifeconservation i.c. cheetahbeheer en behoud in Kenya. Tja, risico van het vak denk ik dan maar.

Toen Ik in de kennels kwam waar de getrainde werkhonden zaten, kan ik je zeggen dat je daar echt niet levend uitkomt als zo'n hond zou uitbreken. Eentje sprong van kwaadheid op een vreemde ( indringer) zo hoog dat ik dacht dat ie over het hek van zijn kennel zou springen. Ik was toch wel blij dat ik daar erg was. En tegen Jason zijn alle honden vriendelijk. Wat bekend en vertrouwd is, is ok en alles wat vreemd is dat lijkt me duidelijk. Dan gaan we bij de gepensioneerde horen langs en ook al zijn die oud of kunnen om medische rennen niet meer werken, het blijven waakhonden. Maar dan komen de pups, oohhhh hoe leuk. Er zitte 6 pups van 3 weken, 16 van een maand of 5 en nog een stuk of 16 van een maand of 7 die binnenkort met de training beginnen.
Na de rondleiding word ik voorgesteld aan 6 stagiaires van de opleiding tot dierenarts die hier 8 werken stage lopen bij de hondenkliniek die op het terrein KK Security ligt. Hier wordrn eenvoudige ingrepen uitgevoerd en allerhande kwalen behandeld. Ik zal de komende 2 dagen met deze stagiaires meedraaien. Tijdens het spreekuur komen ongeveer 30 honden voor een behandeling: van oogdruppels, tot zalf op een ontstoken eeltplek, behandeling van een gesprongen vagina, antibiotica voor een longontsteking, nagels knippen. En al deze honden stoffen door hun begeleiders kort gehouden en sommigen gemuilkorft. Tegen de dierenarts zijn ze allemaal even vriendelijk, maar hij gaat dan ook fantastisch met deze dieren om en dwingt bij mij een groot respect af.Hij kent ze ook allemaal stuk voor stuk. En hoe ie zijn studenten begeleidt, neem ik mijn petje voor af. Relaxt, positief en met passie. Ik leer er ook zelf nog echt het nodige van. Ik zou zo voor dierenarts willen gaan studeren.
Na een heerlijke lunch is het dan tijd om met de oudere pups te gaan wandelen. De 6 stagiaires, ik en een bewaker lopen en rennen met de aangelijnde pups een flink stuk door het bos. Uitgekomen op een open vlakte speelt ieder met zijn eigen pup en wordt geoefend met paar basiscommando's. Maar vooralsnog is het spelen op deze leeftijd het belangrijkste. Als we terugkomen ga ik ervanuit dat we met de overige pups ook gaan wandelen, maar die waren volgens de stagiaires morgen aan de beurt. Ik gaf aan dat een tweede ronde toch ook best nog kon. Goed voor de pups en goed voor onze gezondheid en dus binnen weer nog een ronde. Een stagiaire had de dag erna spierpijn....watjes ;)
En als we weer terugkomen en ik eruit zie als een varken, want had geen overal aan zoals de rest, worden de getrainde waakhonden een voor een naar de kennels in de auto gebracht, klaar om te gaan werken. De meeste honden werken 's avons en 's nachts gediende 12 uur. Zware baan, maar ze worden goed verzorgd, hebben ruime kennels met binnen en buitenhok en krijgen veel aandacht en de bewakers hebben stuk voor stuk passie voor hun werkhond. Dat heb ik bij alle 30 patienten die ik met hun bewaker binnen heb zien komen bij de dierenarts gezien.
Met de stagiaires heb ik ook veel gelachen en ik voelde me voor vandaag zelf weer student. Leuk gevoel.
Rond half 5 haalde Mary mij weer op en tegen 18.00 uur waren we thuis. Tot half 8 effe een uiltje geknapt, daarna lekker spaghetti eten en dan gaan we met z'n vieren met de taxi David naar Gipsy's, een bar in de wijk Westlands in Nairobi, waar een 70's night is. Leuke tent, geweldige muziek, leuk gezelschap en een biertje. Life is good! Om 00.00 thuis en gelijk het bed in, want morgen is het weer om half 8 vertrekken naar KK Security.

Ook de tweede dag was ontzettend leuk en interessant. Een tijdje gekerkt naar de training van de nieuwe rekruten die opgeleid worden tot 'doghandler' en bewaker. Daarna de puppies van 3 weken met de hand voeden om de moeder wat te ontlasten want ze heeft flink ontstoken tepels. Drie pups zijn wat ziek en hoesten. Zij krijgen later op de ochtend medicatie. Daarna ga ik elke grote kennel in met per kennel 2 of 3 pups en is het playtime. Ik geniet met volle teugen van deze feelgood momenten. Zoveel blijdschap en enthousiasme wat op je af komt gerend en tegen je op springt, daar kun je alleen maar onzettend blij een vrolijk van worden.

Om 13.00u is weer spreekuur en na de lunch weer puppietijd. De stagiaires vinden een tweede loopronde vandaag toch echt wat teveel en dus ga ik samen met een bewaker nog met 2 rottweilerpups op pad en laten ze ook los en oefenen met het commando 'hier'. En de pups doen onzettend goed en worden door ons overladen met complimenten. Daarna weer terug naar de kliniek waar nog twee stagiaires zijn en kijk met hen mee naar bloeduitstrijkjes onder de microscoop. En dan komt Steve, de dierenarts en wordt Tessa een 2-jarige rottweiler met een longontsteking binnen gebracht. Ze wil al 2 dagen niet eten en dus besluit de dierenarts haar een infuus te geven. En dit wordt voor de studenten stap voor stap uitgelegd en ik kan stap voor stap meekijken. Na dik een half uur en twee zakken infuus toegediend te hebben gekregen, kan de hond weer terug naar zijn kennel. Ze loopt beter dan toen ze kwam. Ik hoop dat ze het redt, want een longontsteking kan van de een op de andere dag een dier fataal worden.
En dan is het tijd om afscheid te nemen en te bedanken voor twee fantastische dagen. Ik heb ervan genoten.

Thuis aangekomen bereid ik een lekkere salade en kijken we samen nog een leuke film en dan bedtijd. Morgen weer vroeg op, want dan komt taxichauffeur David me oppikken om me naar de KWS Wildlife Orphanage te brengen. Daar zitten dieren die door rangers zijn gevonden als jong, waarvan de moeder was gedood of dieren die gewond waren. Deze dieren kunnen niet meer teug het wild in, omdat ze daar niet (meer) kunnen overleven. Ze hebben daarnaast ook een ambassadeursfunctie voor hun soortgenoten in het wild en schoolkinderen komen er in het kader van educatieprogramma's. Veel Kenianen hebben nog nooit een cheetah, luipaard, neushoorn, of hyena gezien.

Kwaheri,
Suus